1. Art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie precyzuje, jakimi dowodami mają obowiązek podatnicy wymienieni w tym przepisie sprawdzać, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą, czy też nie. Przepis powyższy nie odsyła również do innych aktów prawnych. Wprawdzie w polskim systemie prawnym funkcjonuje ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./, to jednak nie w każdym przypadku możliwym byłoby do jednoznacznego ustalenia przez podatnika, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy, czy też nie. Przepisy tej ustawy /art. 9, art. 10/ stanowią, że w szeregu wypadkach nie wymagane jest zgłoszenie do ewidencji prowadzonej przez osoby fizyczne działalności gospodarczej. W związku z tym faktycznie podatnik nie ma możliwości ustalenia tych okoliczności.
2. Naruszenie przez podatnika obowiązku wynikającego z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ powoduje, że na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy traci on prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towarów i usług tylko w stosunku do tej części obrotu, która podlega ewidencjonowaniu z zastosowaniem kas rejestrujących.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie zobowiązania w podatku od towarów i usług za maj-wrzesień 1996 r.
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 25 maja 1998 r. określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące w okresie maj-wrzesień 1996 roku.
W uzasadnieniu swojej decyzji Izba Skarbowa podała między innymi, iż firma "I." s.c. z działalności określonej w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ za pierwsze trzy kwartały 1995 r. osiągnęła obrót w wysokości 837.022,65 zł, który zgodnie z par. 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. obligował ją do rozpoczęcia prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących od dnia 1 maja 1996 r. /załącznik Nr 2 do ww. rozporządzenia/.
W toku postępowania wyjaśniającego Urząd Skarbowy ustalił, że pismo z dnia 16 sierpnia 1996 r., w którym Spółka informowała, że od dnia 1 lutego 1996 r. nie prowadzi sprzedaży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej jest niezgodne ze stanem faktycznym, gdyż jak stwierdzono, po tej dacie Spółka dokonywała takiej sprzedaży.
Kasę rejestrującą Spółka "I." zainstalowała w dniu 17 września 1996 r. wobec czego Urząd Skarbowy decyzją z dnia 25 maja 1998 r. określił Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za miesiące od maja do września 1996 roku, pozbawiając - w myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy - do czasu zainstalowania kasy tj. 17 września 1996 r., prawa do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług.
Organ odwoławczy nie podziela poglądu strony, że W.B. przez fakt, iż jest pracownikiem Centrali "M." Sp. z o.o. dokonującym zakupów w firmie "I." na rzecz swojej firmy i podpisującym faktury zakupu, w sytuacji gdy dokonuje zakupów na potrzeby własne, które dokumentowane są rachunkami wystawionymi na jej nazwisko jest osoba prowadząca działalność gospodarczą. Występują tu dwa odmienne stany faktyczne sprzedaż na rzecz Centrali "M." sp. z o.o., której firma "I." nie miała obowiązku ewidencjonować przy użyciu kas oraz sprzedaż na rzecz osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej tj. W.B. i tą sprzedaż spółka winna była rejestrować przy pomocy kasy rejestrującej - czego co jest bezsporne nie robiła, naruszając tym samym postanowienia art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.
Bezspornym jest, że niektórzy pracownicy podając dane Centrali "M." dokonywali zakupów w firmie "I." na potrzeby własne /potwierdzają to złożone przez nich wyjaśnienia do protokołu przesłuchania świadka/, co Urząd Skarbowy w skarżonej decyzji określił jako zjawisko sprzeczne z przepisami i nieprawidłowe lecz nie obciążające spółki "I.". Zeznania A.M., w których twierdzi, iż dokonywała w hurtowni "I." zakupów na potrzeby własne, a które dokumentowane były fakturami wystawionymi na firmę w której pracuje, tj. Centralę "M." sp. z o.o. /którego organ podatkowy nie kwestionuje/, nie mają związku z dokonywaniem sprzedaży przez spółkę "I." na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej /nie zaprzeczają istnieniu takiego zjawiska/.