1. Nie sposób zgodzić się z tezą, że wstrzymanie wykonania decyzji wymiarowej powoduje identyczne skutki jak odroczenie terminu płatności należności. Różnica zasadnicza dotyczy choćby kwestii naliczania odsetek i powoduje dla strony daleko idące skutki o charakterze finansowym.
2. Umorzenie postępowania z powodu jego bezprzedmiotowości, w sytuacji gdy istniały podstawy do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, stanowi naruszenie art. 105 par. 1 Kpa oraz interesu skarżącego.
uchyla zaskarżoną decyzję.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzuty podniesione w skardze należy uznać za zasadne. W postępowaniu administracyjnym wszczynanym na wniosek strony, żądanie uprawnionego ma charakter decydujący. Jeżeli zatem strona jest zainteresowana uzyskaniem decyzji merytorycznej po dokładnym ustaleniu okoliczności faktycznych, wydanie przez organ administracyjny decyzji o umorzeniu postępowania kończącej formalnie postępowanie w sprawie nie znajduje uzasadnienia w przepisach Kpa /por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 października 1987 r. IV SA 334/87 GAP 1988 nr 21 str. 43, Prawo i Życie 1987 nr 50 str. 43/.
Organ administracji w żadnym razie nie jest uprawniony do dokonywania oceny, jakie rozstrzygnięcie merytoryczne czy też formalne byłoby dla podatnika korzystniejsze. Skoro zatem w rozpoznawanej sprawie skarżący wystąpił z wnioskiem o odroczenie terminu płatności podatku dochodowego za 1994 rok, to wniosek ten winien być bezwzględnie rozpoznany.
Nie sposób zgodzić się z tezą zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wstrzymanie wykonania decyzji wymiarowej powoduje identyczne skutki, jak odroczenie terminu płatności należności. Różnica zasadnicza dotyczy choćby kwestii naliczania odsetek i powoduje dla strony daleko idące skutki o charakterze finansowym.
W dacie rozpoznawania sprawy przez organ odwoławczy, to jest 14.02.1996 r., nie można było także mówić o bezprzedmiotowości postępowania w zakresie wniosku skarżącego o odroczenie terminu płatności podatku. Postępowanie wymiarowe w podatku dochodowym za 1994 rok było już wówczas zakończone, a decyzja z 11.01.1996 roku stała się ostateczna i wymagalna.
Zaistniały stan faktyczny w pełni uzasadniał merytorycznie rozpoznanie wniosku podatnika.
Umorzenie postępowania z powodu jego bezprzedmiotowości w sytuacji, gdy istniały podstawy do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, stanowi naruszenie art. 105 par. 1 Kpa oraz interesu skarżącego /Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 1985 r. III SA 47/85 GAP 1986 nr 13 str. 44/.
Pamiętać przy tym należy, że organ odwoławczy rozpatruje sprawę ponownie merytorycznie w całym jej zakresie, tzn. że ma obowiązek rozpatrzyć wszystkie żądania strony i ustosunkować się do nich w uzasadnieniu swej decyzji. Jako organ reformacyjny jest zobowiązany uwzględniać wszelkie zmiany w zakresie stanu faktycznego, które nastąpiły po wydaniu decyzji przez organ I instancji. Taką okolicznością było wydanie ostatecznej decyzji wymiarowej w zakresie podatku dochodowego skarżącego za 1994 rok.
Nieuwzględnienie tego faktu, jak również wskazana wyżej wadliwość w postaci braku rozpoznania sprawy, co do jej istoty, uzasadniały konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji.
Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowił art. 22 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 roku o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.