Dnia 13 października 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędziowie Sędzia NSA Piotr Kiss, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (spr.), Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 września 2006 roku sprawy ze skargi C. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za czerwiec 1999 r. oddala skargę
Decyzją z dnia [...] Nr [...], wydaną m.in. na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o podatku od towarów i usług) i § 54 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.) Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. określił C. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą A zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za maj i czerwiec 1999 r., niższe kwoty do przeniesienia na następne okresy w miejsce kwot wykazanych przez podatnika w deklaracjach za czerwiec, lipiec i sierpień, niższą od deklarowanej kwotę zwrotu różnicy podatku za wrzesień 1999 r., odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej oraz ustalił na podstawie art. 27 ust.1 ustawy o podatku VAT dodatkowe zobowiązanie podatkowe. W wyniku czynności kontrolnych przeprowadzonych w firmie A ustalono, że podatnik rozliczył w 1999 r. w dokumentacji podatkowej trzy fikcyjne transakcje zakupu towarów handlowych od firmy B J. S. (w maju, czerwcu i wrześniu 1999 r.), wykazując tym samym bezpodstawnie kwoty podatku naliczonego do odliczenia wynikającego z faktur je dokumentujących. Przedmiotem wszystkich transakcji miała być dzianina dekoracyjna, którą J. S. nabyć miała od J. K. - P.P.H. C, a ten ostatni - od firmy D w W. Wniosek o fikcyjności wykazanych przez podatnika transakcji organy podatkowe wywiodły z ustaleń dotyczących poprzednich sprzedawców tkaniny oraz zakresu prowadzonej przez podatnika działalności. Powyższe trzy transakcje były bowiem jedynymi przeprowadzonymi przez podatnika w całym okresie jego działalności (od 1 maja 1999 r. do dnia wszczęcia postępowania w marcu 2000 r.). W toku kontroli przeprowadzonej w firmie D ustalono, iż jej kontrahentem nigdy nie była firma C, numer NIP firmy D jest inny, niż na fakturach rozliczonych przez firmę C. Firma ta posługuje się pieczątką o innym układzie graficznym, niż pieczęć umieszczona na tych fakturach, a osoba wpisana jako uprawniona do wystawienia faktur, nigdy w firmie D nie pracowała. Z kolei firma C w oparciu o tak sporządzone trzy faktury zakupu refakturowała te same partie dzianiny tego samego dnia do firmy B, zwiększając w każdym przypadku ceny jednostkowe sprzedaży o 0,01 zł na mb w stosunku do ceny zakupu zawartej w nieautentycznych fakturach, a firma B wystawiła z kolei faktury sprzedaży tej samej dzianiny dla firmy A. Poważne wątpliwości budzą też transakcje eksportu przez podatnika przedmiotowych dzianin. Z informacji otrzymanej od Dyrektora Centralnego Urzędu Celnego Biura Współpracy Międzynarodowej i Integracji Europejskiej wynika, że firma E wykazana jako kupujący na jednej z faktur eksportowych, nie istnieje i nie ma żadnych sprawozdań wskazujących na prowadzenie przez nią działalności handlowej. Ze zgromadzonej dokumentacji wynika także, że należności dewizowe podatnika z tytułu eksportu dzianiny zostały uregulowane tylko w niewielkiej części, nie zapłacił on też w całości ceny z tytułu zakupu tych towarów. Ani on, ani jego wierzycielka nie występowali jednak o windykację własnych należności, co zaprzecza idei normalnego obrotu gospodarczego.