Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Z. Kmieciak, Sędziowie NSA T. Porczyńska (spr.), J. Brolik, Protokolant A. Łuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2005 roku sprawy ze skargi A Centrum Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz strony skarżącej kwotę 2.800 zł (dwa tysiące osiemset zł)tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
W dniu 8 września 2003 roku A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (następnie zmienił nazwę na B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.) zwróciła się do Wójta Gminy N. z żądaniem stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za kwotach po 2.507,17 złotych za wrzesieni, październik, listopad i grudzień 2003 roku. Wnioskujący wskazał, iż część składników majątku Spółki została błędnie zaklasyfikowana do II grupy rodzajowej klasyfikacji środków trwałych jako budowle, których wartość z mocy art. 4 ust. 1 pkt 3 i ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity - Dz.U. z 2002 r., Nr 9, poz. 84) stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
W toku postępowania podatkowego organ wezwał stronę do sprecyzowania uzasadnienia wniosku, a w szczególności powodu błędnej klasyfikacji środków trwałych oraz wyszczególnienia wszystkich budowli i urządzeń znajdujących się na terenie Gminy N. i ich dotychczasowego zakwalifikowania jako budowli, a także do zaklasyfikowania pozwalającego na zmniejszenie deklarowanego podatku. Spółka złożyła dodatkową informację zawierająca analizę poszczególnych części składowych budowli będących jej własnością. Z informacji tej wynikało, że niektóre części budowli powinny być opodatkowane, natomiast inne nie, ponieważ nie są budowlami. Do zakwestionowanych składników majątku należały między innymi: instalacje abonenckie, przewód światłowodowy umieszczony w kanalizacji teletechnicznej, przewody składające się na sieci magistralne i rozdzielcze umieszczone w kanalizacji teletechnicznej.
Decyzją z dnia [...] Wójt Gminy N. postanowił odmówić A Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 rok w kwocie 10.028,70 złotych. W uzasadnieniu decyzji Wójt Gminy N. podniósł, iż ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych stanowi w art. 1, że użyte w ustawie określenie "budowla" oznacza - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Przepis ten odwołuje się do definicji budowli zawartej w ustawie z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (tekst jednolity - Dz.U. z 2000 r., Nr 106, poz. 1126 ze zm.), gdzie w art. 3 pkt 3 określono czym jest budowla. W myśl tego przepisu przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: sieci techniczne, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Ponadto organ podatkowy I instancji wskazał na Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 112, poz. 1317), gdzie w grupie 2 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej w uwagach szczegółowych określa się, że grupa ta obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym nie klasyfikowane jako budynki, to jest: kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej. Zdaniem organu z przepisów tych jednoznacznie wynika, że budowla musi stanowić pewną całość. Ażeby budowla taka mogła być opodatkowana, musi być również związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem sam kabel techniczny nie będący obiektem budowlanym nie może być odrębnym przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Stanowi on nierozerwalną część budowli. Jego demontaż uniemożliwiłby jej funkcjonowanie. Sam kabel, światłowód, czy instalacja abonencka rzeczywiście nie stanowią skończonej całości przedmiotowej budowli, jednakże organ stwierdził, iż również sama kanalizacja także nie zapewnia możliwości użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Aby można było prowadzić działalność gospodarczą w postaci świadczenia usług telekomunikacyjnych, niezbędnym jest połączenie w pewną całość wszystkich wymienionych elementów. Pierwotna analiza sporządzona przez Spółkę "A" była sporządzona prawidłowo, a próba jej podważenia nie jest zgodna z aktualnymi przepisami prawa.