Decyzja uznaniowa może być przez sąd uchylona w wypadkach stwierdzenia, iż została wydana z takim naruszeniem przepisów prawa o postępowaniu lub prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. O tego rodzaju naruszeniach można mówić, gdyby organ pozostawił poza swoimi rozważaniami argumenty podnoszone przez stronę, pominął istotny dla rozstrzygnięcia materiał dowodowy lub dokonał jego oceny wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego, a także gdyby dokonał wykładni występujących w przepisach określających przesłanki umorzenia należności składkowych pojęć niezgodnie z ogólnymi zasadami prawa.
Oceniając zaskarżoną decyzję w powyższym świetle Sąd doszedł do przekonania, iż organ orzekający w sprawie nie przeprowadził wyczerpującej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności analizy sytuacji majątkowej i rodzinnej skarżącej, czym naruszył zasady postępowania wynikające z art. 7, art. 77 oraz art. 11 k.p.a. Ponadto dokonana przez organy ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nosi znamiona dowolności, arbitralności i przeczy zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego.
Niezrozumiałe jest zwłaszcza twierdzenie organu zawarte w zaskarżonej decyzji, iż "nie udokumentowano okoliczności, które wskazywałyby na przesłanki do umorzenia zaległości z uwagi na chorobę swoją lub konieczność sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności". Skarżąca przedłożyła orzeczenia o stopniu niepełnosprawności swoje i swojego męża, z których wynika jednoznacznie, że stopień ten jest znaczny, oboje z mężem są całkowicie niezdolni do pracy i wymagają długotrwałej i stałej opieki osób trzecich w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Zatem ani skarżąca, ani też jej małżonek nie są w stanie podjąć zatrudnienia, które wygenerowałoby dodatkowy dochód, ze względu na stan zdrowia pozbawieni są bowiem możliwości uzyskiwania jakiegokolwiek innego dochodu oprócz tego w ramach świadczeń rentowych.
Z pola widzenia nie może umknąć również fakt, iż skarżąca wykazała odpowiednimi decyzjami i zaświadczeniami z MOPS w W., że sytuacja jej rodziny jest na tyle trudna, iż zmuszona jest korzystać z instytucjonalnej pomocy społecznej. Tymczasem, jak zasadnie podnosi się w orzecznictwie "sytuacja, w której zapłata zaległości powoduje konieczność sięgania przez zobowiązanego, pozbawionego możliwości zaspokojenia swoich niezbędnych potrzeb materialnych, do środków pomocy państwa, nie jest zgodna z interesem tego obywatela, jednocześnie nie jest również zgodna z interesem publicznym." (tak: wyrok NSA z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt II GSK 345/06, LEX nr 321267). Przy czym nie zasługuje na aprobatę argumentacja organu, który w zaskarżonej decyzji stwierdził, iż zmniejszenie kwoty pomocy do 800 zł w 2009 r. w stosunku do uzyskanej w 2008 r. kwoty 1.400 zł świadczy o tym, że sytuacja materialna skarżącej i jej rodziny ulega poprawie. Samo sięgnięcie do instytucjonalnej pomocy społecznej oznacza już, że uzyskiwane dochody nie wystarczają na zaspokojenie niezbędnych potrzeb rodziny, która w tym przypadku ma zwiększone wydatki spowodowane poważną chorobą. Poza tym należy mieć również na uwadze fakt, że wysokość i rodzaj udzielanej pomocy nie tylko uzależniona jest od kryterium dochodowego osoby potrzebującej, czy faktycznych potrzeb wnioskującego o pomoc społeczną, ale również od realnych możliwości finansowych ośrodka. Zatem argumentacja organu w tym zakresie jest nieuprawniona.