Zwolnienie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ może mieć charakter zarówno przedmiotowy, jak i podmiotowy. Jeżeli Rada Miejska chciała zwolnić od podatku od nieruchomości, to powinna określić to zgodnie z art. 3 ww. ustawy.
Rada gminy związana jest bowiem treścią wyżej przytoczonego przepisu i nie może zwalniać od podatku procentowo określonej części nieruchomości. Takiego sposobu określenia przedmiotu opodatkowania nie zawiera bowiem wymieniona ustawa.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Z. na rozstrzygnięcie nadzorcze Regionalnej Izby Obrachunkowej w K. z 7 lutego 2001 r., (...), w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały (...) z 28 grudnia 2000 r. Rady Miejskiej w Z. - oddala skargę.
28 grudnia 2000 r. Rada Miejska w Z. podjęła uchwałę (...) w sprawie zwolnień z podatku od nieruchomości. Par. 1 ust. 1 i 2 uchwały ma brzmienie:
1. Zwalnia się, na zasadach określonych w uchwale, z podatku od nieruchomości, zwanego dalej "podatkiem", nieruchomości lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, w których dokonano inwestycji powodujących powstanie nowych miejsc pracy.
2. Zwolnienie od podatku przysługuje z takiej części nieruchomości zajętej naprowadzenie działalności gospodarczej, jaką stanowi procentowy stosunek nowych miejsc pracy do ogółu zatrudnienia na terenie Gminy Z. w dniu ubiegania się o zwolnienie.
17 stycznia 2001 r. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w K. postanowiło wszcząć postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności ww. uchwały. Uchwałą (...) z 7 lutego 2001 r. Kolegium stwierdziło nieważność ww. uchwały, w części objętej par. 1 ust. 2.
W jej uzasadnieniu stwierdzono, że w par. 1 ust. 2 uchwały Gmina Z. wprowadza nieznaną konstrukcję dotyczącą obowiązku podatkowego od nieruchomości. Polega ona na zwolnieniu od podatku części nieruchomości określonej procentowo, podczas gdy cała nieruchomość, jako nieruchomość wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej, powinna być opodatkowana.
Ponadto, obowiązujące prawo nie przewiduje zwolnień na wniosek podatnika. Uprawnienia takie, na mocy art. 22 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, posiada jedynie organ podatkowy, który może zwolnić płatnika z obowiązku pobrania podatku, jeżeli zagraża to ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji. Organem tym w przypadku podatków i opłat lokalnych jest przewodniczący zarządu jednostki samorządu terytorialnego, a nie rada gminy.
Skarżąc powyższą uchwałę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Gmina Z. podniosła, że zakwestionowana uchwała została podjęta w celu przyspieszenia jej rozwoju gospodarczego oraz przeciwdziałania bezrobociu.
Zwolnienie z podatku obejmuje 100 procent nieruchomości nowo powstałych podmiotów gospodarczych lub części nieruchomości już zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, jeżeli przedsiębiorca dokonał inwestycji powodujących powstanie nowych miejsc pracy.
W przypadku, gdy zwiększenie zatrudnienia ma miejsce w podmiotach gospodarczych już istniejących, będą one mogły skorzystać ze zwolnienia od podatku z części nieruchomości, stanowiącej procentowy stosunek nowo zatrudnionych do ogółu zatrudnienia w dniu ubiegania się o zwolnienie.
Uchwalając postanowienia zawarte w par. 1 ust. 2 uchwały, Rada Miejska kierowała się nie tylko względami fiskalnymi, ale również realizacją takich celów, jak ożywienie gospodarcze Gminy, przyciągnięcie inwestorów oraz zachęcenie podmiotów do poszerzania działalności, co prowadziłoby do zwiększania liczby miejsc pracy. Przy tego rodzaju postanowieniu nie rezygnowano by całkowicie z dochodów, jakie przynosi podatek od nieruchomości; dopiero przy postanowieniu, jaki sugeruje organ nadzoru /zwolnienie całej nieruchomości/, Rada pozbawiłaby Gminę znacznych dochodów budżetowych.