1. Art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ wymienia wyczerpująco przesłanki zwrotu opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnych.
2. Zwrot opłaty skarbowej na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ przysługuje, gdy nienależny charakter tej opłaty został stwierdzony w trybie przewidzianym kodeksem postępowania administracyjnego.
skargę oddala.
W dniu 19 października 1995 r. Bank R. Spółka Akcyjna w K. wniósł o zwrot opłaty skarbowej, którą uiścił nienależnie od umów sprzedaży wierzytelności aptek z tytułu realizacji recept bezpłatnych bądź częściowo odpłatnych. Do wniosku załączył wykaz przelewów na łączną kwotę 131.960,90 zł., których z tego tytułu dokonał w okresie od 15 lipca 1993 r. do 31 stycznia 1995 r.
Bank powołał się na wyjaśnienie Ministra Finansów nr Po 7-D-825-167-2480/95 z dnia lipca 1995 r., a mianowicie, że "Obrót wierzytelnościami, tzn. zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu ich dalszej sprzedaży stanowi zgodnie z kwalifikacją Głównego Urzędu Statystycznego usługę finansową, która jeśli jest wykonywana w warunkach określonych w art. 2 i art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, to podlega podatkowi VAT, przy czym jest od niego zwolniona na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy. Nie jest przy tym istotne, czy podmiot dokonujący obrotu wierzytelnościami jest bankiem, czy też nim nie jest. Jedynie w wypadkach, gdy sprzedaż wierzytelności nie jest wykonywana w warunkach określonych w art. 2 i art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, a zatem gdy nie jest dokonywana w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy, a także wówczas gdy nie chodzi o czynność polegającą na nabyciu wierzytelności w celu jej dalszej odsprzedaży, wówczas podlega opłacie skarbowej na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej.
Decyzją z dnia 14 listopada 1995 r. Urząd Skarbowy w K., działając na podstawie art. 104 Kpa i art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. 1989 nr 4 poz. 23 ze zm./ odmówił zwrotu opłaty skarbowej. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż opłacie tej podlegają czynności cywilnoprawne wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej, w tym między innymi umowy sprzedaży praw majątkowych, a więc i wierzytelności. Z kolei w myśl art. 13 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy z 1989 r., opłata skarbowa podlega zwrotowi, jeżeli czynność cywilnoprawna jest nieważna lub prawomocnym orzeczeniem sądu została stwierdzona jej nieważność albo uchylone zostały skutki prawne oświadczenia woli /nieważność względna/.
Żadna z wymienionych w tym przepisie przesłanek zwrotu opłaty skarbowej nie wystąpiła w spornej sprawie.
Od powyższej decyzji Bank odwołał się do Izby Skarbowej w K. W odwołaniu podał, że stanowisko Ministra Finansów znajdujące się w powyższym piśmie zostało podzielone w jednym z wyroków przez Naczelny Sąd Administracyjny, który rozpatrywał skargę na decyzję w sprawie wymiaru opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności zawartych przez inny bank w charakterze kupującego.