Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi A.Ch. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w opłatach za korzystanie z dworca 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach na rzecz A.Ch. kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach decyzją z [...] nr [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy Busko-Zdrój z [...] nr [...] w sprawie stwierdzenia nadpłaty z tytułu opłaty za korzystanie przez A.C. z D. w B.
W uzasadnieniu wskazano, że A.C. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób na liniach regularnych. Część tych linii ma przystanek początkowy i końcowy w Busku-Zdroju bądź przebiega przez to miasto w tym przez D. (obecnie przystanek P.). Dworzec ten został utworzony Uchwałą Rady Miejskiej w Busku-Zdroju z 29 marca 2012 r.
nr XVI/210/2012 w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem jest Gmina Busko-Zdrój, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach prawomocnym wyrokiem z 4 czerwca 2014 r. sygn. akt II SA/Ke 318/14 stwierdził nieważność § 2 pkt 2 tej uchwały. A.C. wezwała gminę do zapłaty pobranej kwoty, a następnie skierowała do sądu rejonowego pozew o zapłatę. Postanowieniem z 1 sierpnia 2016 r. sygn. akt I Ne 488/16 Sąd Rejonowy w Busku-Zdroju odrzucił pozew uznając, że sprawa ma charakter administracyjny. Następnie A.C. pismem z 10 sierpnia 2016 r. wystąpiła do Burmistrza Miasta i Gminy Busko-Zdrój o zwrot nienależnie pobranej opłaty w kwocie 36.828,65 zł wraz z kosztami postępowania cywilnego w wysokości 1842 zł. W uzasadnieniu wniosku A.C. wskazała m.in., że gmina otrzymywała 1 zł od każdego zatrzymania pojazdu skarżącego, a powinna otrzymywać 0,05 zł.
Burmistrz Miasta i Gminy B. decyzją z [...] stwierdził nadpłatę z tytułu opłaty za korzystanie z D. w B.
w kwocie 36.828,65 zł.
W odwołaniu od tej decyzji strona wskazał, że nadpłata powinna wynosić
38.767 zł, ponieważ załącznik do ww. uchwały nie wymienia przystanku Poprzeczna. Zatem naliczanie opłaty w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie było niezasadne.
Kolegium wskazało na przepisy Ordynacji podatkowej regulujące kwestię napłaty. Wyjaśniło, że w trybie przepisów Ordynacji podatkowej nie można żądać zwrotu kosztów poniesionych na dochodzenie roszczeń w trybie prawa cywilnego.
Kolegium stwierdziło, że treść wniosku o stwierdzenie nadpłaty wskazuje że strona nie kwestionowała opłaty 0,05 zł. Zarzuty w tej materii pojawiły się dopiero w odwołaniu od decyzji. Postępowanie w zakresie stwierdzenia nadpłaty jest zaś wszczynane na wniosek strony i to treść wniosku determinuje całe postępowanie. Obowiązkiem organu jest odniesienie się do treści wniosku, nie może on wychodzić poza zakres jego żądania. Zatem w związku z tym, że wniosek o stwierdzenie nadpłaty nie obejmował kwot, o których mowa w odwołaniu, a związanych z opłatą 0,05 zł organ pierwszej instancji nie mógł się do tego żądania odnieść. Jeśli strona uważa, że nadpłata powinna objąć wyższą kwotę winna złożyć kolejny wniosek o stwierdzenie nadpłaty.
Na powyższą decyzję strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Wniosła o zmianę zakwestionowanej decyzji poprzez wydanie dodatkowo rozstrzygnięcia w części dotyczącej odsetek od kwoty stanowiącej przedmiot decyzji, ewentualnie o uchylenie przedmiotowej decyzji i zwrócenie akt sprawy organowi II instancji do ponownego rozpatrzenia ze szczególnym uwzględnieniem uzupełnienia do rozstrzygnięcie także w powyższym zakresie.