Niezależnie od tego raz jeszcze przypomnieć należy że generalną zasadą postępowania dowodowego jest to, iż każdy, kto z faktów wyprowadza dla siebie konsekwencje prawne, obowiązany jest fakty te udowodnić. Mając zatem na uwadze tę ogólną regułę dowodzenia, jak też charakter znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić zatem trzeba, iż w postępowaniu w sprawie nieujawnionych źródeł przychodów obowiązek wykazania źródeł przychodów ciąży na podatniku /por. wyrok NSA z dnia 11 lutego 1998 r. I SA/Ka 1173/96 - Komputerowa Baza Lex-Delta Wyd. Lex/. Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że organy podatkowe przeprowadziły postępowanie w niniejszej sprawie w sposób wyczerpujący. Uzyskane w ten sposób dowody poddane następnie zostały wnikliwej i poprawnej ocenie. Świadczy zresztą o tym analiza motywów zaskarżonej decyzji dokonana w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która pozwala stwierdzić, iż rozumowanie organów podatkowych, w tym zwłaszcza organu odwoławczego, uwzględnia przedstawione wyżej reguły postępowania podatkowego, a przy tym pozostaje w zgodzie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Organ odwoławczy poddał bowiem swej ocenie wszystkie uzyskane dowody, po czym za pomocą logicznej, wspartej okolicznościami sprawy, argumentacji wykazał bezpodstawność twierdzeń strony skarżącej.
Podnieść również należy, że skarżący w toku prowadzonego postępowania nie przedstawili żadnych dowodów dla potwierdzenia faktu, iż posiadali zgromadzone przed dniem 1 stycznia 1979 r. oszczędności. Dowody, jakie zaoferowali, dotyczyły bowiem dochodów osiąganych przez nich po wyżej wskazanej dacie. Stąd też organy podatkowe nie miały żadnych możliwości ustalenia ewentualnej wysokości dochodów osiąganych przez nich przed ww. datą, jak też oceny, czy mogli oni poczynić oszczędności. Prawidłowo zatem uznano, że w tym zakresie nie wywiązali się oni z obowiązku wykazania wzmiankowanego faktu, z którego wyprowadzali dla siebie korzystne skutki prawne. Tym samym więc także i ten zarzut nie daje podstaw do uwzględnienia żądania skargi.
W tym stanie rzeczy Sąd kierując się przedstawionymi wyżej względami na mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę, jako nieuzasadnioną, oddalił.