Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Rzepecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Referent stażysta Monika Pasich po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2019 r. na rozprawie sprawy ze skargi E.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w podatku od towarów i usług za grudzień 2009 rok oddala skargę w całości.
E.S. (dalej: skarżąca, strona) wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej [...] (dalej: DIAS, organ) [...] lipca 2019 r., Nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] (dalej: NUS, organ I instancji) z [...] kwietnia 2019 r., Nr [...] umarzającą postępowanie podatkowe w zakresie podatku od towarów i usług za grudzień 2009 r.
Ze stanu faktycznego wynikało, że NUS decyzją z [...] października 2014 r. określił skarżącej zobowiązanie w podatku VAT za grudzień 2009 r.
Organ ustalił, że skarżąca: - we wskazanym okresie kontynuowała rozpoczętą w 2009 r. działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży sprzętu elektronicznego za pośrednictwem portalu internetowego A., w działalności używała kont aukcyjnych [...]. Z jej oświadczeń wynikało, że sprzedawane towary nabywała od osób prywatnych na rynkach, bazarach oraz nie posiada dokumentów potwierdzających ich nabycie, które były następnie dostarczane za pośrednictwem usług Poczty Polskiej oraz firm kurierskich. W toku postępowania organ ustalił, że z uwagi na wielkość obrotu, w październiku 2009 r. strona stała się podatnikiem podatku VAT i powinna zarejestrować się jako czynny podatnik oraz zacząć prowadzić stosowne ewidencje i składać deklaracje, czego nie czyniła. Uznał też, że nie było potrzeby przeprowadzania dowodu z przesłuchania jej klientów na okoliczność ustalenia używalności sprzedawanych towarów, ponieważ zgromadzone w sprawie dowody nie potwierdziły, że towary były używane, i stanowiły składnik majątku osobistego. Ponadto stwierdził, że nie było także potrzeby przeprowadzania tego dowodu na okoliczność udzielania jej pełnomocnictw oraz na okoliczność ustalania jej świadomości, co do warunków sprzedaży oraz faktu, że cena należna za dostawę towaru nie obejmowała kosztów przesyłki z uwagi na art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm. - dalej ustawa o VAT ) oraz art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, ze zm.), że koszty przesyłki stanowią część obrotu. Wskazał, że koszty przesyłek wpływające na konto skarżącej stanowią nieodłączny element ceny uzyskiwanej przez stronę za sprzedawane towary, a kupujący nie miał możliwości nabycia towaru bez uwzględnienia kosztów wysyłki, co wynika ze specyfiki sprzedaży przez Internet.
W konsekwencji, określił skarżącej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za grudzień 2009 r. w kwocie 253 zł.
Strona na powyższe orzeczenie wniosła odwołanie, po rozpatrzeniu którego Dyrektor Izby Skarbowej (dalej: DIS) decyzją z [...] lutego 2015 r., utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.
Skarżąca zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. (dalej: WSA, Sąd).
WSA wyrokiem z 30 lipca 2015 r., sygn. akt I SA/Go 230/15, uchylił ww. decyzję. W motywach wskazał, że dokonując wykładni art. 29 ust. 1 ustawy VAT oraz art. 73 i 78 Dyrektywy 2006/112/WE, nie zwrócono uwagi na treść art. 79 lit. c Dyrektywy stanowiącego, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym. W ocenie Sądu odmawiając przeprowadzenia wnioskowanych przez skarżącą dowodów z przesłuchania w charakterze świadków wymienionych przez skarżącą klientów organ oparł się na błędnej interpretacji art. 29 ust. 1 ustawy VAT w zw. z art. 78 lit. b Dyrektywy 112 z góry zakładając, że koszty przesyłki w niniejszej sprawie stanowią koszty dodatkowe w rozumieniu art. 78 lit. b tej Dyrektywy, a tym samym stanowią część obrotu i podlegają opodatkowaniu i tym samym naruszył treść ww. przepisów prawa materialnego. Takie zachowanie zdaniem Sądu narusza również art. 122 Ordynacji podatkowej. Z kolei, odmawiając przeprowadzenia wnioskowanych dowodów DIS naruszył także przepis art. 188 Ordynacji podatkowej. Zdaniem Sądu wyjaśnienie kwestii związanych z zakresem pełnomocnictw udzielonych skarżącej przez kupujących a tym samym ustalenie czy w sprawie ma zastosowanie art. 79 lit. c Dyrektywy 112 jest kluczowe dla sprawy, gdyż dopiero wtedy organ będzie dysponował materiałem umożliwiającym rozstrzygnięcie, czy i w którym momencie nastąpiła utrata zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ustawy o VAT.