Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej (spr.), Sędzia NSA Eugeniusz Christ,, Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Bartłomiej Stachura, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2008 r. sprawy ze skargi Kopalni A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę
Decyzją z dnia [...] r. nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005 r. ze zm.) decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...]r. nr [...] w sprawie określenia Kopalni A S.A. z siedzibą w K. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za
2003 r. w kwocie [...] zł.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podano na wstępie, iż w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, Spółka (zastępowana przez radcę prawnego) podniosła zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a także wskazała na błąd w ustaleniach faktycznych.
W dalszych wywodach organ II instancji podał, że wnioskiem z dnia 9 stycznia 2008 r. Spółka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2003 r., dokonując korekty deklaracji podatkowej i wykazując nadpłatę w łącznej wysokości [...] zł, w tym: [...] zł w części dotyczącej budowli oraz [...] zł w części dotyczącej budynków.
Jako podstawę wyłączenia z opodatkowania Spółka wskazała art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2003 r., zgodnie z którym z podatku od nieruchomości zwolnione były budowle kolejowe stanowiące całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, służące do ruchu pojazdów kolejowych, organizacji i sterowania tym ruchem, umożliwiające dokonywanie przewozu osób lub rzeczy - wykorzystywane wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego, a także zajęte pod nie grunty. Wnioskodawczyni powołała się przy tym na dwie posiadane przez nią koncesje wydane przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z lipca 1998 r. dotyczące wykonywania działalności gospodarczej polegającej na zarządzaniu liniami kolejowymi oraz działalności polegającej na realizowaniu przewozów kolejowych.
Kontynuując organ odwoławczy stwierdził, iż w stanie prawnym obowiązującym w 2003 r. ustawa określiła zakres zwolnienia dotyczącego transportu kolejowego (poprzez szczegółowe wskazanie jakie budowle kolejowe podlegają zwolnieniu) oraz uzależniała omawiane zwolnienie podatkowe od spełniania łącznie dwóch przesłanek tj. sposobu wykorzystania nieruchomości oraz charakteru tego wykorzystania. Zwolnienie wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowli i gruntów przysługiwało bowiem w sytuacji, gdy były one wykorzystywane na potrzeby publicznego transportu kolejowego, a wykorzystanie to miało charakter wyłączny.
Kluczowym zatem dla rozstrzygnięcia sprawy jest dokonanie wykładni pojęcia "publiczny transport kolejowy", którego, jak podkreślił organ odwoławczy, ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie definiowała. Definicji tego pojęcia nie zawierała także obowiązująca ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 ze zm.). Za zasadne uznał zatem organ II instancji, odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia, gdyż jak podniósł, utrwalona linia orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego przesądziła o tym, iż w przypadku gdy chodzi o interpretację norm o charakterze "ulgowym", a więc stanowiących istotne odstępstwo od zasady powszechności i sprawiedliwości podatkowej ta właśnie wykładnia ma pierwszeństwo w zastosowaniu. Jak wskazało Kolegium, w języku potocznym słowo "publiczny" pojmowane jest jako "dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich, ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny". Tym samym transport należy uznać za publiczny w sytuacji, gdy dostępny jest dla publiczności, pod którym to pojęciem rozumie się pewną "zbiorowość, ogół ludzi". "Publiczny transport kolejowy" należy zatem pojmować jako ten, który dostępny jest zarówno dla każdego podmiotu świadczącego usługi w zakresie przewozów kolejowych, jak również dla każdego człowieka, który z transportu tego chciałby skorzystać. Organ odwoławczy podkreślił następnie, że wprawdzie zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o transporcie kolejowym zarządca linii kolejowych miał Obowiązek udostępniać je wyłącznie usprawnionym przewoźnikom, jednakże zwolnienie podatkowe z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych miało charakter przedmiotowy, a nie podmiotowy i dotyczyło określonych budowli i gruntów wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego, nie zaś wszystkich budowli udostępnianych licencjonowanym przewoźnikom.