Wystawianie faktur in blanco oraz fakt, że roboty budowlane określone w fakturach nie znajdowały potwierdzenia w prowadzonych dziennikach budowy, dawały organom podatkowym w pełni uzasadnioną podstawę do przyjęcia, że faktury te były fikcyjne, gdyż dokumentowały usługi, które w rzeczywistości nie były wykonywane.
Faktury te nie mogły stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Leszka R. - Zakład Ogólnobudowlany "I." w B. na decyzję Izby Skarbowej w T. z dnia 21.08.1997 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec 1996 r. - uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji w części ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe; w pozostałym zakresie oddala skargę; (...).
Zaskarżoną decyzją z 21 sierpnia 1997 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję urzędu skarbowego z 29 kwietnia 1997 r., określającą Leszkowi R. prowadzącemu działalność gospodarczą - Zakład Ogólnobudowlany w B. - wysokość należnego zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług za lipiec 1996 r. oraz ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 30 proc. zaniżenia należności podatkowej.
Wydając decyzję organ podatkowy I instancji stwierdził, że podatnik w okresie rozliczeniowym niezasadnie obniżył podatek należny o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT z 31 lipca 1996 r. wystawionej przez Marka S. - Zakład Budownictwa Ogólnego, który to podmiot w październiku 1995 r. został wykreślony z rejestru podatników podatku od towarów i usług, a więc przez podmiot nie uprawniony do wystawienia faktur VAT, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że usługi, o których mowa w fakturze, nie były wykonane, a więc ich sprzedaż była sprzedażą fikcyjną.
Izba skarbowa nie uwzględniając zarzutów odwołania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podała m.in., że zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ podatnicy tego podatku, z zastrzeżeniem ust. 2, obowiązani są wystawiać fakturę lub rachunek uproszczony stwierdzający w szczególności sprzedaż towarów, jej datę, cenę jednostkową bez podatku, wartość sprzedaży, kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.
W myśl par. 36 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./ do wystawiania faktur obowiązani i uprawnieni są podatnicy podatku od towarów i usług posiadający numer identyfikacji podatkowej lub posługujący się numerem tymczasowym, jeżeli nie korzystają ze zwolnień określonych w art. 14 ust. 1, 5 i 6 ustawy oraz nie wykonują wyłącznie czynności wymienionych w art. 7 ust. 1 ustawy lub czynności zwolnionych przepisami wydanymi na podstawie art. 47 ustawy.
Z przepisów tych jednoznacznie wynika, że faktura VAT dokumentować może wyłącznie sprzedaż dokonywaną przez podatnika podatku od towarów i usług, zobowiązanego do rozliczania tego podatku. Wystawienie zaś takiej faktury związane jest z podaniem w tym dokumencie szczegółowych danych dotyczących sprzedawcy i nabywcy, co wyraźnie określa wydany na podstawie art. 32 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (...) przepis par. 38 ust. 1 cytowanego rozporządzenia.
Natomiast w myśl przepisu art. 25 ust. 1 pkt 4 lit. "a" cyt. ustawy obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 19 tej ustawy, lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, których nabycie zostało udokumentowane rachunkiem uproszczonym albo fakturą wystawioną niezgodnie z art. 32 ustawy.