Niedopuszczalnym jest pominięcie w decyzji określającej wysokość opłaty skarbowej jednej z osób odpowiedzialnych solidarnie za to zobowiązania podatkowe.
Decyzją z dnia 14 lipca 1997 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia Spółce z o.o. "G." zobowiązania podatkowego w zakresie opłaty skarbowej.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że podczas kontroli przeprowadzonej w Spółce Inspektor Kontroli Skarbowej ujawniła, że od podjętych czynności cywilnoprawnych, których postanowienia wypełniały przesłanki właściwe dla umów pożyczek nie uiszczono opłaty skarbowej należnej na podstawie art. 1 pkt 2 lit. "c" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.
Kontrolująca badając cel oraz cechy podjętych czynności stwierdziła, że umowa zawarta w dniu 30 listopada 1995 r. i umowa zawarta w dniu 2 stycznia 1996 r. nazwana przez strony umowy "umową o przechowanie /depozyt nieprawidłowy - art. 545 Kc/ jest umową pożyczki w rozumieniu art. 720 Kc.
Oddającym na przechowanie pieniądze była Spółka z o.o. zaś przechowawcą warsztat Mechaniki Pojazdowej należący od Bogdana G.
Przy ocenie tych czynności kontrolująca wzięła pod uwagę także okoliczności jak: "strata" spółki "G." sp. z o.o. z tytuły działalności gospodarczej za rok 1995 i 1996, czy też zapis w ewidencji spółki konto "202" rozrachunki z dostawcami i zestawienie obrotów i sald za okres od października do grudnia 1995 r. - wymieniający kwotę 120.000 zł jako pożyczkę dla warsztatu Mechaniki Pojazdowej, którego właścicielem był Bogdan G.
Inspektor Kontroli Skarbowej decyzję z dnia 6 maja 1997 r. określiła opłatę skarbową w kwotach 2.400 zł i 4.400 zł powołując się na art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c" ustawy o opłacie skarbowej. Decyzję tę skierowano do Spółki z o.o.
Od tej decyzji Spółka wniosła odwołanie podnosząc następujące zarzuty:
- niewłaściwe określenie charakteru czynności cywilnoprawnej poprzez nazwanie "umową pożyczki" umowy przechowania pieniędzy /depozyt nieprawidłowy/,
- naruszenie art. 28 i art. 34 Kpa i art. 4 ust. 2 cyt. ustawy o opłacie skarbowej poprzez niedoręczenie decyzji określającej opłatę skarbową do drugiej strony umowy.
Izba Skarbowa nie uznała podniesionych zarzutów za zasadne. W treści uzasadnienia wskazała, że zawarta umowa nie była umową o przechowanie pieniędzy lecz umową, która wypełniła przesłanki zawarte w art. 720 Kc.
Przede wszystkim zwrócono uwagę na cel jaki przyświecał stronom umowy. Umowę depozytu nieprawidłowego rozróżnia cel. Pożyczka zawierana jest w interesie biorącego pożyczkę a depozyt nieprawidłowy w interesie składającego.
Decyzją z dnia 14 lipca 1997 r. Izba Skarbowa w B. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej. Decyzja ta została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez Spółkę.
W skardze ponowiono zarzuty zawarte w odwołaniu, a dotyczące naruszenia przepisów proceduralnych o których stanowi art. 7, art. 28, art. 34 i art. 77 Kpa oraz prawa materialnego art. 4 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej, oraz nieuwzględnienia przez Izbę Skarbową "merytorycznych zastrzeżeń" do decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej.