Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 października 2014 sprawy ze skargi M. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w z dnia 25 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w na rzecz skarżącej kwotę 740 (siedemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją z dnia 25 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania M.R., utrzymało w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 18 marca 2014 r. w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej.
Podstawą rozstrzygnięcia był następujący stan faktyczny:
W dniu 19 lutego 2014 r. M.R. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowych powstałych w wyniku odpłatnego zbycia w dniu 24 lipca 2009r. nieruchomości wraz z odsetkami; lub umorzenie 50% zaległości oraz proporcjonalnie odsetek za zwłokę i rozłożenie na raty pozostałej części wraz z odsetkami za zwłokę w ratach po 500 zł; lub umorzenie odsetek w całości i rozłożenie na raty po 500 zł zaległości głównej; lub rozłożenie na raty zaległości podatkowych.
Uzasadniając wniosek strona wskazała, iż środki w wysokości 300.000 zł uzyskane ze sprzedaży w dniu 24 lipca 2009 r. mieszkania przeznaczyła na zakup nowego lokalu mieszkalnego, w którym mieszka. Na wyremontowanie i wyposażenie nowego mieszkania zaciągnęła kredyt, który został refinansowany pożyczką spłacaną (do 15 czerwca 2016r.) w ratach po 650 zł miesięcznie. Wnioskodawczyni podała też, że nie złożyła oświadczenia o skorzystaniu z ulgi, gdyż o konieczności jego złożenia nie została poinformowana przez notariusza. Nadmieniła również, że ma pełną świadomość, iż zobowiązana jest do zapłaty należności podatkowych, niemniej jej sytuacja materialna nie pozwala na jednorazowe spłacenie całej zaległości podatkowej czy też odsetek naliczonych od tych zaległości, a na uzyskanie kolejnej wyższej pożyczki przed spłaceniem obecnej nie ma szans.
Pismem złożonym w dniu 4 marca 2014r. strona wniosła dodatkowo o rozłożenie zapłaty zaległości podatkowej na 12 rat po 500 zł i pozostałą część w 13 racie.
Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia 18 marca 2014r. odmówił umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w dniu 24 lipca 2009r. w wysokości 57.000,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 26.763,00 zł; odmówił umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w dniu 24 lipca 2009r. w wysokości 26.763,00 zł; odmówił umorzenia 50% zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w dniu 24 lipca 2009r. w wysokości 28.500,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 13.381,50 zł; rozłożył na raty zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w dniu 24 lipca 2009r. w wysokości 57.000,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 26.763,00 zł na dwanaście rat w wysokości 500 zł miesięcznie i trzynastą ratę w wysokości 80.935,00 zł.
Od powyższej decyzji podatniczka w ustawowo przewidzianym terminie złożyła odwołanie, zarzucając w nim organowi naruszenie art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej polegające na odmowie umorzenia zaległości podatkowych, pomimo iż przemawia za tym interes podatnika a także interes Skarbu Państwa, naruszenie art. 187 § 1 w zw. z art. 191 Ordynacji podatkowej polegające na rażąco błędnej ocenie dowodów, sprowadzające się z jednej strony do uznania, że podatnik nie jest w stanie spłacić zobowiązania w aktualnej wysokości, ale z drugiej strony do ustalenia, że podatnik powinien spłacić zobowiązanie w sposób, który jest dla podatnika nieosiągalny, a także polegające na oparciu decyzji o rażąco wybiórczą analizę przedstawionych dowodów; naruszenie art. 240 § 4 Ordynacji podatkowej polegające na wadliwym sformułowaniu uzasadnienia decyzji polegającym na braku wewnętrznej spójności decyzji i lakonicznym uzasadnieniu uniemożliwiającym pełną weryfikację stanowiska organu podatkowego.