Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz, sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi "E." Spółka z o.o. w D. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2014 roku oddala skargę
Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. Nr [...] dokonał E. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D. (dalej: "Spółka") rozliczenia podatku od towarów i usług za lipiec- październik 2014 r. w sposób odmienny aniżeli zadeklarowano. Organ ten ustalił łańcuch podmiotów wystawiających faktury, które tworzyły pozory transakcji handlowych, gdzie prawdziwym celem było wyłudzenie zwrotu podatku VAT. Spółka była ostatnim krajowym ogniwem łańcucha podmiotów uczestniczących w procederze fikcyjnego obrotu towarem. Jak stwierdzono, faktury VAT, w których jako ich wystawca figuruje H. T. i P. O. a nabywca firma E., będące w posiadaniu Spółki, nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji dokonanych pomiędzy wskazanymi w nich podmiotami. W decyzji organ podatkowy zastosował przepisy art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit a) oraz art. 88 ust.3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: "u.p.t.u.").
Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia z [...] lutego 2016 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B..
Pełnomocnik Spółki złożył skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, która została jednak przez ten sąd postanowieniem z dnia 5 lipca 2016 r. odrzucona z powodu braków formalnych. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 28 września 2016 r. oddalił zażalenie na w/w postanowienie WSA w Białymstoku.
W dniu [...] sierpnia 2017 r. Spółka złożyła do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej tego organu z dnia [...] lutego 2016 r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za lipiec, sierpień, wrzesień, październik 2014 r. z powodu wydania jej bez podstawy prawnej.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. Nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności w/w decyzji, wskazując, że brak jest podstaw do stwierdzenia, iż decyzja została wydana bez podstawy prawnej.
W odwołaniu od tej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, dalej: "o.p.") oraz art. 210 § 4 w zw. z art. 124 o.p., podnosząc, że nie można jej zarzucić braku należytej staranności przy prowadzeniu transakcji, bowiem stawianie tego typu wymogów nie można wyinterpretować z polskiego prawa krajowego na gruncie dopuszczalnych standardów jego stosowania. Ponadto Spółka zakwestionowała dokonaną przez organ wykładnię zastosowanych przepisów, wskazując, że pojęcia "należytej staranności" i "dobrej wiary" jako warunku odliczenia wynikają z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, które nie jest wiążące dla podatników, a prawo europejskie, które TSUE interpretuje, ma charakter względnie wiążący.