Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Zalewski, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz (spr.), sędzia WSA Andrzej Melezini, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 maja 2018 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 rok oddala skargę
Decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w A. określił M. S. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. w kwocie 528.366,00 zł w miejsce zadeklarowanego w kwocie 0,00 zł. Organ stwierdził, że Skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 2.346.566,45 zł, która wynikała z 65 faktur wystawionych przez PPU S. W. Organ pierwszej instancji ustalił, że wystawca faktur istniał jedynie formalnie i nie prowadził faktycznej działalności gospodarczej (prowadził wyłącznie działalność przestępczą pod pozorem działalności gospodarczej). Wystawione przez niego faktury nie mogły być uwzględnione przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Skarżącego.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] października 2017 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W sprawie ustalono, że Skarżący w 2012 prowadził działalność gospodarczą pod nazwą PPHU E. w A. w zakresie "produkcja papieru i tektury oraz handel materiałami do produkcji łodzi, tj. żywice, maty, żelkoty". Z kolei S. W. nie prowadził działalności gospodarczej, pomimo że stwarzał pozory jej prowadzenia. Jego działania miały wymiar wyłącznie kryminalny, stwierdzony prawomocnymi orzeczeniami sądów karnych.
Zdaniem organu odwoławczego, materiał dowodowy wykazał wykreowany proceder, którego świadomymi uczestnikami byli S. W. i Skarżący. S. W. zarejestrował działalność gospodarczą i "kupował" towar, za który nie płacił. Następnie tego samego dnia bądź na przestrzeni kilku najbliższych dni wystawiał faktury na rzecz Skarżącego. Beneficjentem opisanych działań był Skarżący, który zaliczał w koszty uzyskania przychodów kwoty netto z przedmiotowych faktur.
Organ wskazał, że z prowadzonej ewidencji zakupów Skarżącego wynika, że obok faktur S. W., zarejestrowano przede wszystkim faktury w przedmiocie nabycia: paliw, części (akcesoriów) samochodowych, usług biura rachunkowego, usług telekomunikacyjnych, usług leasingowych, usług transportowych, usług mechaniki pojazdowej. Organ uznał, że wymienione zakupy należy zakwalifikować do tej kategorii wydatków, jakie zazwyczaj towarzyszą prowadzonej działalności gospodarczej większości podmiotów gospodarczych, niezależnie od tego, co jest głównym przedmiotem działalności.
W kontekście przywołanych wydatków oraz deklarowanego przedmiotu prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej, w oparciu o prowadzone rejestry zakupów organ stwierdził, że S. W. był jedynym "kontrahentem", który "dostarczał" towary, będące głównym przedmiotem działalności Skarżącego. W roku 2012 nie miała miejsca dywersyfikacja źródeł pochodzenia towaru. Organ wskazał, że ok. 20 % pozostałej "sprzedaży" S. W. zadeklarował na rzecz A. S.. Zatem S. W. w 2012 r. ewidencjonował "zakup" i "sprzedaż" towaru wyłącznie na potrzeby działalności Skarżącego oraz A. S..