1. Ustawa ma charakter ustawy podatkowej, jeżeli dotyczy problematyki podatkowej, tzn. określa podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, zwolnienia i ulgi podatkowe, stawki podatkowe, a także określa prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.
2. Nie ma podstaw prawnych do dokonywania w trybie przepisów o.p. wykładni przepisu art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie jest to bowiem przepis prawa podatkowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), Protokolant Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 23 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi B. L. na interpretację indywidualną Burmistrza W. z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiocie opłaty od wzrostu wartości nieruchomości w przypadku jej sprzedaży 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2. stwierdza, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Burmistrza W. na rzecz skarżącej B. L. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pani B. L., powołując się na przepisy art. 14j i art. 2 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) - w dalszej części powoływanej w skrócie "o.p.", zwróciła się do Burmistrza W. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej opłaty od wzrostu wartości nieruchomości w przypadku jej sprzedaży. Wyjaśniła, że jest właścicielką gruntów położonych na terenie miasta W. W 2006 r. uzyskała pozwolenie na budowę na wymienionych gruntach domów jednorodzinnych. Dla opisanych gruntów nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym wnioskodawczyni zadała pytanie, czy w przypadku sprzedaży działek budowlanych Burmistrz W., bądź Rada Miejska może dla tych gruntów ustalić (uchwalić) stawkę opłaty od wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) - w dalszej części powoływanej w skrócie "u.p.z.p.". Wyraziła też własne stanowisko w tej kwestii stwierdzając, że ani Burmistrz, ani Rada Miejska w W. nie mogą ustalić (uchwalić) stawki opłaty od wzrostu nieruchomości w sytuacji, gdy dla przedmiotowych gruntów nie uchylono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W wydanej [...] listopada 2009 r. interpretacji indywidualnej Burmistrz W., również powołując się na przepisy art. 14j i art. 2 § 1 pkt 1 o.p., stwierdził w sentencji, że stanowisko wnioskodawczyni jest prawidłowe. W uzasadnieniu zastrzegł jednak, że nie ma przeszkód, aby sposób zagospodarowania terenu na wniosek zainteresowanych określił Burmistrz w decyzji o warunkach zabudowy, która w swojej treści również ustali opłatę od wzrostu wartości nieruchomości. Organ stwierdził także, że poza tą interpretacja pozostaje sytuacja, kiedy przed zbyciem działek już została wydana decyzja o warunkach zabudowy, która w swej treści ustaliła opłatę od wzrostu nieruchomości. W takiej sytuacji należy przyjąć, że decyzja ta przesądza zarówno kwestię obowiązku poniesienia opłaty jak i jej stawkę wyrażoną w procentach wzrostu wartości nieruchomości.
Na powyższą interpretacji - zgodnie z zawartym w niej pouczeniem - Pani B. L. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę datowaną na 15 grudnia 2009 r. Postanowieniem z 13 stycznia 2010 r., sygn. I SA/Bk 578/09, skarga ta została odrzucona, bowiem skarżąca nie wyczerpała przysługującego jej w postępowaniu przedsądowym quasi środka odwoławczego w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Sąd zwrócił jednocześnie uwagę, że organ wydający zaskarżoną interpretację nieprawidłowo pouczył stronę o trybie wniesienia skargi. Zdaniem Sądu powyższe może stanowić podstawę do wystąpienia przez Skarżącą z wnioskiem do organu o przywrócenie terminu do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a następnie ponownego wywiedzenia skargi.