Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Mirella Łent Sędziowie: sędzia WSA Leszek Kleczkowski sędzia WSA Tomasz Wójcik (spr.) Protokolant: starszy sekretarz sądowy Natalia Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego we W. na uchwałę Rady Miejskiej w B. K. z dnia [...] r. nr [...] oraz na uchwałę Rady Miejskiej w B. K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na terenie nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy oraz ustalenia tej stawki opłaty na obszarze Gminy 1. stwierdza nieważność uchwały Rady Miejskiej w B. K. z dnia [...] r. nr [...] w całości, 2. stwierdza nieważność uchwały Rady Miejskiej w B. K. z dnia [...] r. nr [...] w całości.
P. z dnia [...] maja 2020 r. Prokurator Rejonowy we Włocławku złożył do tut. Sądu skargę na uchwałę nr III/18/15 Rady Miejskiej w Brześciu Kujawskim z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie metod ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na terenie nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy oraz ustalenia tej stawki na obszarze Gminy opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Kujawsko-Pomorskiego z 2015 r., poz. 692 oraz uchwałę Nr XXIII/180/17 Rady Miejskiej w Brześciu Kujawskim z dnia 24 sierpnia 2017 r. zmieniającą uchwałę w sprawie metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Kujawsko-Pomorskiego z 2017 roku, poz. 3281, zarzucając jej istotne naruszenie przepisów, tj. art. 6j ust. 2a w zw. z art. 6j ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - dalej: u.c.p.g. - polegające na zróżnicowaniu stawek opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, przy przyjęciu metody od gospodarstwa domowego, w zależności od liczby osób w gospodarstwie domowym.
W związku z powyższym, Prokurator na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - dalej: p.p.s.a. - wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonych uchwał w całości.
Prokurator wskazał, że w stanie prawnym obowiązującym w dniu podjęcia zaskarżonych uchwał ustawodawca nie przewidywał możliwości różnicowania stawek opłat w sytuacji wyboru metody, o której mowa w art. 6j ust. 2 u.c.p.g. w zależności od liczby osób w danym gospodarstwie domowym. Taka możliwość istniała na podstawie art. 6k ust. 4 u.c.p.g., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 25 stycznia 2013 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2013 r., poz. 228). Wówczas to w art. 6k dodano ust. 4, na podstawie którego rada gminy określając warunki opłat zgodnie z metodą, o której mowa w art. 6j ust. 1 i 2, może różnicować stawki opłat, wprowadzać zwolnienia przedmiotowe, ustanawiać dopłaty dla właścicieli nieruchomości, o których mowa w art. 6c ust. 1, spełniających ustalone przez nią kryteria lub określić szczegółowo zasady ustalania tych opłat.
Prokurator zauważył, że wobec zmiany treści art. 6k ust. 4 u.c.p.g. ustawą z dnia 28 listopada 2014 r., od 1 lutego 2015 r. brak jest normy ustawowej, z której można, przy zastosowaniu wykładni systemowej wewnętrznej, wywnioskować, iż niezależnie od przyjętej metody ustalania opłat, stawki mogą być różnicowane w zależności od liczby osób w gospodarstwie domowym, jak uczyniono to w zaskarżonej uchwale.
Prokurator powołując się na wyrok NSA z dnia 19 lutego 2019 r. w sprawie II FSK 3267/18 podkreślił, że różnicowanie wysokości opłaty w 2013 r. było dopuszczalne w oparciu o kryterium powierzchni lokalu mieszkalnego, liczby mieszkańców zamieszkujących nieruchomość, terenu, z którego odpady są odbierane oraz rodzaju zabudowy; dopuszczalne było jednak także wprowadzenie innych kryteriów zróżnicowania opłat. Od dnia 1 lutego 2015 r. cofnięto upoważnienie dla rad gmin do wprowadzania innych kryteriów różnicowania opłat, niż wymienione w art. 6j ust. 1 i ust. 2 u.c.p.g., wprowadzając za to możliwość zwolnienia z opłaty w całości lub w części gospodarstw domowych, w których dochód nie przekracza kwoty uprawniającej do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. O ile zatem w okresie do dnia 31 stycznia 2015 r. jako dopuszczalne należało uznać stosowanie kryterium wielkości gospodarstwa domowego, o tyle po tej dacie stosowanie takiego kryterium nie było już możliwe. Podjęcie uchwały, która w istocie przenosiła takie kryterium z okresu poprzedniego, tj. z uchwały nr XXX/6/2013 Rady Miasta Włocławek z dnia 18 marca 2013 r. w sytuacji, gdy nie było to już dopuszczalne, powodowało stan jej sprzeczności z prawem.