Wycofanie przez prokuratora sprzeciwu po wszczęciu postępowania z urzędu przez organ na zasadzie art. 157 par. 2 w związku z art. 186 Kpa nie może być uznane przez ten organ za podstawę do umorzenia na podstawie art. 105 Kpa postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Obywatelskiego Komitetu Budowy Szpitala (...) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia 12 maja 1995 r. w przedmiocie umorzenia postępowania i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 oraz art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta miasta (...), a także zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego dziesięć złotych tytułem wpisu od skargi; na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 68 powyższej ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oddalił skargę Mieczysława i Lucyny Ch., Alicji N. i Ireny K.
Decyzją z dnia 4 maja 1990 r. nr WG-III-8324b/10572/90/3000 Kierownik Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu (...) ustanowił prawo użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 33.501 m2, położonego w W. przy ul. W., na rzecz Obywatelskiego Komitetu Budowy Szpitala (...).
Decyzję tę zakwestionował sprzeciwem z dnia 21 kwietnia 1993 r. na zasadzie art. 184 Kpa Prokurator Rejonowy (...), zarzucając jej rażące naruszenie art. 89 ust. 2 /obecnie art. 82 ust. 2/ ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/, ponieważ decyzję wydano przed rozpoznaniem wniosków poprzednich właścicieli o oddanie im gruntów w użytkowanie wieczyste, a także naruszenie art. 21 /obecnie 20/ tej ustawy, ponieważ w decyzji pominięto fakt znajdowania się na nieruchomości budynków mieszkalnych, w których mieszkają dawni właściciele nieruchomości, a budynki nie zostały przejęte na własność Skarbu Państwa. W związku z tym Prokurator Rejonowy wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji, w uzasadnieniu zaś podał, że w budynku przy ul. B. nr 4 mieszka Jan Ch. z żoną i wnukiem. Jest on następcą prawnym byłego właściciela tej nieruchomości na mocy aktu notarialnego z dnia 11 lutego 1949 r. i w tym samym roku złożył wniosek o przyznanie mu prawa do gruntu na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy; wniosek nie został dotychczas rozpoznany.
Podobny stan faktyczny występuje w odniesieniu do Małgorzaty K., następczyni prawnej Marianny D., na nieruchomości przy ul. B. nr 21/25. Pominięto także budynki znajdujące się na gruntach stanowiących byłą własność Ludwika Ch. i nie doręczono decyzji jego następcom prawnym. W decyzji natomiast stwierdza się, że chodzi o grunty nie zabudowane. W sprzeciwie wskazano także inne naruszenia prawa związane z wydaniem powyższej decyzji.
Po kilkakrotnych ponagleniach, w dniu 12 lipca 1993 r. Prezydent miasta (...) powiadomił Prokuratora Rejonowego o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji objętej sprzeciwem, przesyłając tekst zawiadomienia wszystkim zainteresowanym. W toku postępowania zainteresowani nadesłali organowi swe stanowiska w sprawie, natomiast w dniu 17 czerwca 1994 r. do Dyrektora Wydziału Gospodarki Przestrzennej Urzędu (...) wpłynęło pismo bez daty o numerze Pa 39/92 Prokuratora Rejonowego (...). Pismo to zawierało oświadczenie, iż Prokurator wycofuje sprzeciw z dnia 24 kwietnia 1993 r. /chodzi przypuszczalnie o 21 kwietnia 1993 r./, jako bezprzedmiotowy, ponieważ w dniu 25 maja 1994 r. Burmistrz zatwierdził projekt podziału nieruchomości nr ewid.40/1, w wyniku czego powstała działka nr 40/3 o powierzchni 1780 m2, która zostanie zwrócona Janowi i Mariannie Ch. Nie załatwiona pozostaje kwestia odszkodowań dla innych byłych właścicieli gruntów przekazanych Komitetowi w użytkowanie wieczyste.