Zakaz budowy na obszarach krajobrazu chronionego wynikający z art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6/ stanowi "inną ważną przyczynę poza wymienionymi w ust. 1", mogącą uzasadniać nakaz rozbiórki obiektu na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Krzysztofa K. na decyzję Wojewody Płockiego w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektów budowlanych.
Decyzją z dnia 7 marca 1983 nr GAW/N/8382/4/83, wydaną z upoważnienia Wojewody Płockiego, utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Gminy B.D. z dnia 19 stycznia 1983 nr 8385/1/83, którą nakazano Krzysztofowi K. rozbiórkę obiektów zbudowanych samowolnie na działkach rolnych na 198 i 199, położonych w M. Decyzja organu I instancji została wydana na podstawie art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ bez bliższego wskazania ustępu i punktu w decyzji organu odwoławczego, natomiast jako jej podstawę prawną powołano jedynie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa. W uzasadnieniu decyzji podano, że działki nr 198 i 199 są położone poza terenami budowlanymi i zostały przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego województwa płockiego, zatwierdzonym w dniu 22 marca 1977 r., pod zagospodarowanie krajobrazowe i turystyczno-rekreacyjne, związane z kompleksem "krajobrazu chronionego" w rejonie ujścia rzeki S. do W. Do czasu realizacji tych zamierzeń powinny one - jak podano - pozostawać w dotychczasowym użytkowaniu rolniczym, bez prawa wznoszenia jakichkolwiek budynków i urządzeń.
Decyzje organów obu instancji zaskarżył Krzysztof K. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się ich uchylenia. W skardze brak jest zarzutów dotyczących zgodności zaskarżonych decyzji z przepisami prawa. Wskazywane natomiast są okoliczności faktyczne, które - zdaniem skarżącego - uzasadniają pozostawienie istniejącej zabudowy w stanie dotychczasowym. W szczególności skarżący podnosi, iż ma ostateczną decyzję Naczelnika Gminy B.D. z dnia 28 lipca 1982 r. o pozwoleniu na wykonanie ogrodzenia z siatki na stalowych słupkach.
W odpowiedzi na skargę wskazano na opinię Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Płocku z dnia 5 maja 1982 r. w której stwierdzono z powołaniem się na plan zagospodarowania przestrzennego województwa płockiego i uproszczony plan zagospodarowania gminy B.D., iż nie może być dopuszczona lokalizacja siedliska zagrodowego, a także budynku pojedynczego, na działkach nr 198 i 199 w M. Podano, że powoływana w skardze decyzja Naczelnika Gminy B.D. z dnia 28 lipca 1982 r. została w trybie nadzoru uchylona, doprowadzenie zaś do rozbiórki obiektów budowlanych samowolnie zbudowanych przez skarżącego znalazło dodatkowe uzasadnienie w opinii Towarzystwa Urbanistów Polskich. Podano także, że w dniu 15 kwietnia 1983 r. Naczelnik Gminy B.D. zaproponował skarżącemu wymianę działek nr 198 i 199 na inny grunt, na którym byłoby możliwe urządzenie siedliska, bądź też nabycie dodatkowo tego gruntu, lecz skarżący nie wyraził na to zgody.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Bezsporne jest, że obiekty budowlane na działkach rolnych nr 198 i 199 w M. /budynek letniskowy, pełniący funkcję budynku mieszkalnego, i dwa budynki gospodarcze/ wzniesione zostały przez Krzysztofa K. bez pozwolenia na budowę. Na wykonanie ogrodzenia skarżący wprawdzie uzyskał pozwolenie na budowę, jednakże zostało ono "uchylone" decyzją wydaną z upoważnienia Wojewody Płockiego z dnia 2 lutego 1983 nr GAW/N/8382/4/83.