1. Wprawdzie art. 62 Kpa mówi tylko o możliwości prowadzenia jednego postępowania dotyczącego więcej niż jednej strony, jeśli spełnione są warunki w nim określone, ale tym bardziej można i należy prowadzić jedno postępowanie dotyczące tej samej strony, jeżeli te warunki również są spełnione.
2. Termin jednego miesiąca, o jakim mowa w art. 145a par. 2 Kpa, należy liczyć od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego /art. 145a par. 1 Kpa/ we właściwym organie publikacyjnym zgodnie z art. 79 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. nr 102 poz. 643/.
3. Przepisy art. 145a Kpa nie mogą działać wstecz, a więc mogą mieć zastosowanie tylko w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego ogłoszonym po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
4. Jeżeli przepis prawa został przez Trybunał Konstytucyjny uznany za niezgodny z Konstytucją lub aktem ustawowym, stan taki uprawniał organ administracji do stosowania trybu i zasad stwierdzania nieważności decyzji /art. 156 i nast. Kpa/ także po dniu 17 października 1997 r. w sprawach, w których z powodu niedopuszczalności retroakcji nie mógł być zastosowany art. 145a Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marii F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia 4 marca 1998 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta (...) z dnia 9 lutego 1996 r. i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i art. 29 w związku z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 stycznia 1998 r. oraz - w myśl art. 55 ust. 1 tej ustawy - zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej dziesięć złotych tytułem zwrotu wpisu od skargi.
Pismem z dnia 2 kwietnia 1997 r. Maria F. wniosła odwołanie od decyzji z dnia 25 lutego 1997 r. w sprawie dodatku mieszkaniowego i jednocześnie wniosła o wznowienie postępowania w sprawie przyznania dodatku mieszkaniowego, które zostało zakończone decyzjami z dnia 30 grudnia 1994 r., 28 czerwca 1995 r., 9 lutego 1996 r. i 19 lipca 1996 r., wydanymi z zastosowaniem przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 listopada 1994 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych /Dz.U. nr 119 poz. 570/, "błędnego w par. 1 ust. 1 pkt 3, co było wiadome od dnia 18 grudnia 1996 r., kiedy to Trybunał Konstytucyjny nakazał zmianę tegoż rozporządzenia".
Decyzją z dnia 16 maja 1997 r. (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) przekazało sprawę objętą odwołaniem do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji i zawarło w uzasadnieniu pouczenie o konieczności złożenia odrębnego podania w sprawie wznowienia postępowania. W związku z tym pouczeniem Maria F. ponowiła swój wniosek w piśmie z dnia 2 czerwca 1997 r., ale decyzją z dnia 9 czerwca 1997 r. (...) Prezydent Miasta (...) odmówił wznowienia postępowania w sprawach zakończonych podanymi wyżej decyzjami, ponieważ zmiana rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 listopada 1994 r. weszła w życie dnia 28 marca 1997 r., a wiec nie może działać wstecz.
Od tej decyzji Maria F. odwołała się, podając, iż jest świadoma tego, że w czasie wydawania wymienionych czterech decyzji obowiązywało rozporządzenie innej treści, ale jej prawa określa ustawa z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych. Ta ustawa w art. 43 ust. 4 dopuszcza wznowienie postępowania, gdy błędnie wyliczono dodatek, a dodatek wyliczono błędnie wskutek wadliwego przepisu wykonawczego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) decyzją z dnia 26 sierpnia 1997 r. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta (...). Kolegium przyznało, że Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją przepisu par. 1 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 7 listopada 1994 r., ale to nie stanowi przesłanki uzasadniającej wznowienie postępowania w sprawie. Również art. 43 ust. 4 cytowanej ustawy nie jest podstawą wznowienia postępowania w tej sprawie. Natomiast zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym /Dz.U. 1991 nr 109 poz. 470 ze zm./ odwołującej się przysługuje prawo zwrócenia się z wnioskiem o stwierdzenie nieważności wymienionych decyzji.
W aktach sprawy znajduje się wniosek z dnia 22 września 1997 r., wymieniający te same co poprzednio cztery decyzje, ale w dniu 25 lutego 1998 r. pismem nr KOC/1104/Lo/97 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) powiadomiło Marię F. o wszczęciu na jej wniosek postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności tylko decyzji Prezydenta Miasta (...) z dnia 30 grudnia 1994 r. /zawiadomienie nic nie mówi o pozostałych trzech decyzjach/.
Akta sprawy nie dostarczają dowodu co do tego, jak zakończono to postępowanie, gdyż znajduje się w nich tylko decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 stycznia 1998 r., która nosi oznaczenie KOC/1114/Lo/97 /a nie KOC/1104/Lo/97/ i wprawdzie dotyczy umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta (...), ale z dnia 9 lutego 1996 r., czyli w sprawie, w której brak dowodu co do wszczęcia postępowania. W aktach ponadto jest wniosek Marii F. z dnia 2 kwietnia 1998 r. "o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej umorzeniem postępowania", ale wymieniono w nim decyzję /prawdopodobnie Samorządowego Kolegium Odwoławczego/ z dnia 24 marca 1998 r., której nie ma w aktach, wskazując sygnaturę sprawy KOC/1104/Lo/97, co sugeruje, że chodzi o decyzję wydaną w postępowaniu wszczętym po zawiadomieniu z dnia 25 lutego 1998 r.