1. Z faktu, że właściciel lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość ma prawo do zamieszkania w jego opróżnionej części /art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe - Dz.U. nr 14 poz. 84/, nie wynika, aby realizacja tego prawa miała nastąpić w drodze decyzji administracyjnej o przydziale zwolnionej części lokalu na rzecz właściciela.
2. O zagadnieniach prejudycjalnych rozstrzyga samodzielnie organ /w tym zarówno sąd, jak i organ administracji/, który wydaje rozstrzygnięcie zależne od takiego zagadnienia.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skarg Urszuli M. i S. A. G. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 11 października 1982 r. w przedmiocie zadysponowania lokalem mieszkalnym i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej uchylenia decyzji Naczelnika Miasta M. z dnia 20 lipca 1982 r. nr GKMiKm-8174/52/82 w sprawie przydziału lokalu na rzecz S. A. G., w pozostałej natomiast części obie skargi oddalił zgodnie z art. 207 par. 5 Kpa.
Urszula S. jest właścicielką lokalu przy ul. Z. nr 8 w M., składającego się z 5 izb. W części tego lokalu, obejmującej pokój o powierzchni mieszkalnej 23 m2 z kuchnią oraz drugi pokój, położony po przeciwnej stronie korytarza i nie łączący się z poprzednim - o powierzchni 17 m2, zamieszkiwał na podstawie decyzji o przydziale Franciszek G. wraz z żoną i dwojgiem dzieci - S. A. G. i Romanem G. Po śmierci matki S. A. G. i Romana G., Franciszek G. wyprowadził się do innego lokalu, w związku z czym pokój z kuchnią zajął bez decyzji o przydziale S. A. G., a pokój o powierzchni 17m2 - Roman G. Z kolei ten ostatni wyprowadził się również z lokalu, a Urszula S. podjęła wówczas starania o umożliwienie jej zajęcia zwolnionego pokoju.
Decyzją z dnia 12 maja 1982 r. nr GKMiKm-8174/41/82 Naczelnik Miasta M. nakazał Romanowi G. opróżnienie spornego pokoju, powołując się na przepisy art. 9, 21 i 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/. W wyniku odwołania Romana oraz S. A. G. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzją z dnia 12 lipca 1982 r. nr L.VIII.565-172/82 uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organy I instancji. W uzasadnieniu Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy stwierdził, że powołane w zaskarżonej decyzji przepisy prawa nie mają w sprawie zastosowania i organ I instancji powinien był rozpatrzyć sprawę przydziału lokalu na rzecz S. A. G. na podstawie art. 39 prawa lokalowego oraz ustosunkować się do wniosku Urszuli S. o umożliwienie jej zamieszkania w zwolnionym pokoju.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Naczelnik Miasta M. decyzją z dnia 20 lipca 1982 r. nr GKMiKm-8174/51/82 przydzielił Urszuli S. na podstawie art. 25 ust. 1 i art. 27 ust. 1 prawa lokalowego pokój o powierzchni 17 m2, a decyzją z tej samej daty nr GKMiKm-8174/52/82 - S. A. G. na podstawie art. 39 prawa lokalowego pokój z kuchnią o powierzchni mieszkalnej 23 m2, użytkowej - 8 m2. W tej ostatniej decyzji Naczelnik Miasta M. stwierdził, że do zajmowania lokalu łącznie ze S. A. G. uprawniona jest jego żona - T. Z. B.
Od obu tych decyzji odwołał się S. A. G. na skutek tego odwołania Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzją z dnia 11 października 1982 r. nr SM.VIII-565-261,262/82 uchylił zaskarżone decyzje, wychodząc z założenia, że wprawdzie w myśl art. 25 ust. 1 prawa lokalowego terenowy organ administracji państwowej zobowiązany jest do oddania na rzecz właściciela części lub całości zwolnionego lokalu w celu umożliwienia mu zamieszkania w swym lokalu, jednak w przypadku takim nie zachodzi potrzeba wydawania decyzji oraz, że istniejący stan faktyczny i prawny nie daje możliwości wydania decyzji regulującej sprawę S. A. G.
Skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli: Urszula S., nosząca obecnie nazwisko M., oraz S. A. G. Urszula M. zarzucała decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną ich interpretację i zastosowanie, zwłaszcza zaś niezgodne z art. 22 ust. 1 pkt 2 prawa lokalowego przyjęcie, iż sam jej zamiar zamieszkania w spornym lokalu doprowadził do wyłączenia lokalu spod szczególnego trybu najmu. Na tej podstawie twierdziła, że decyzja Naczelnika Miasta M. powinna być utrzymana w mocy. Z kolei S. A. G. kwestionował decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy oraz obie decyzje Naczelnika Miasta M. w związku z przydzieleniem mu tylko pokoju z kuchnią, a nie dwóch pokoi z kuchnią. Skarżący zarzucał decyzjom niezgodność z prawem, zwłaszcza zaś nieuwzględnienie faktu, iż jest on najemcą spornego pokoju w związku z wstąpieniem w stosunek najmu na podstawie art. 691 Kc po śmierci matki i wyprowadzeniu się ojca, oraz nieuwzględnieniu przy przydziale dla niego lokalu normy zaludnienia należnej przyszłemu jego dziecku, a w konsekwencji naruszenie par. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152/.