Przy założeniu, że wszyscy obywatele są równi wobec prawa, zasadom art. 8 Kpa nie odpowiada takie prowadzenie postępowania w sprawie, w której występują sprzeczne interesy stron, gdy organy prowadzące postępowanie - bez wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy - uwzględniają tylko jeden z wchodzących w grę interesów, nie ustosunkowując się do zgłaszanych twierdzeń i wniosków stron reprezentujących inne interesy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Lucyny i Bogumiła małżonków S. na decyzję Wojewody Suwalskiego z dnia 30 grudnia 1982 r. w przedmiocie nałożenia na Lidię W. obowiązku wykonania orzeczenia technicznego budynku i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta G., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Suwalskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Lidia W. wznosiła w 1982 r. na swej nieruchomości w G. przy ul. B. nr 6, na której prowadzi wytwórnię lodów, budynek socjalno-gospodarczy. Budynek ten wzniesiony został bez pozwolenia na budowę, a usytuowano go na granicy z nieruchomością Lucyny i Bogumiła S., położonej przy ul. B. nr 4. Na skutek żądania Lucyny i Bogumiła S. nakazania przywrócenia stanu poprzedniego ze względu na to, że wzniesienie budynku naruszyło ich prawa, ograniczając możliwość zabudowy lub modernizacji należącej do nich nieruchomości, a w konsekwencji znacznie obniżając jej wartość materialną i użytkową oraz walory estetyczne, Naczelnik Miasta G. decyzją z dnia 9 listopada 1982 r. nr GT-8385/1/82 nakazał Lidii W. wykonać orzeczenie techniczne budynku i uzyskać pozwolenie na budowę w terminie do dnia 20 lutego 1983 r. W uzasadnieniu tej decyzji, wydanej z powołaniem się na art. 40 i 42 prawa budowlanego, Naczelnik Miasta G. wskazał, że obiekt został już całkowicie wykończony i nie stanowi zagrożenia dla użytkowników sąsiedniej nieruchomości.
W wyniku odwołania Lucyny i Bogumiła S. Wojewoda Suwalski decyzją z dnia 30 grudnia 1982 r. nr BP-N1/8386/51/2405/82 utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Miasta G., Uzasadniając swą decyzję, Wojewoda Suwalski stwierdził, że choć naruszone zostały przepisy dotyczące lokalizowania budynków w stosunku do granic nieruchomości, to jednak zachowanie odległości są zgodne z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej. Lidia W. została już za samowolne wzniesienie budynku ukarana mandatem karnym, a ponieważ z akt sprawy wynika, iż Naczelnik Miasta G. ma wątpliwości co do tego, czy budynek zapewnia pełne bezpieczeństwo ludzi i mienia, po opracowaniu orzeczenia technicznego będzie można ustalić, czy nie zachodzą okoliczności przewidziane w art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego.
Od decyzji Wojewody Suwalskiego skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli Lucyna i Bogumił S. Skarżący, powołując się na swe dotychczasowe zarzuty, twierdzili, że decyzja pozbawiona jest podstaw zarówno faktycznych, jak i prawnych, w związku z czym domagali się jej uchylenia.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Suwalski podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawą żądania przez Lucynę i Bogumiła S. nakazania przywrócenia na nieruchomości przy ul. B. nr 6 w G. stanu poprzedniego, które to żądanie spowodowało wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie /art. 61 par. 1 Kpa/, było twierdzenie, że w wyniku samowolnego wzniesienia budynku przez Lidię W. zostały naruszone ich prawa w związku z ograniczeniem możliwości zabudowy lub modernizacji należącej do nich nieruchomości, a w konsekwencji - ze znacznym obniżeniem jej wartości materialnej i użytkowej, a ponadto z obniżeniem jej walorów estetycznych. Wprawdzie organy administracji nie dołączyły do akt sprawy oryginału pisma skarżących z dnia 9 sierpnia 1982 r., w którym zawarte było to żądanie, to jednak okoliczność, że takie było stanowisko skarżących, wynika w sposób niewątpliwy z odpisu tego pisma, okazanego na rozprawie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym, a ponadto - z innych pism skarżących, zwłaszcza z ich pisemnego oświadczenia z dnia 22 września 1982 r., jakie znajduje się w aktach administracyjnych. Skoro takie było żądanie skarżących, to organy administracji obowiązane były do niego się ustosunkować. Tego rodzaju jednak ustosunkowania się brak w sprawie. zarówno zaskarżona decyzja Wojewody Suwalskiego, jak i decyzja Naczelnika Miasta G., powołują się na fakt, że budowa, na którą Lidia W. poniosła koszty i zużyła materiały, została już zakończona, w związku z czym organy ograniczyły swe rozważania do tego, czy wzniesiony budynek nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i mienia. Powyższe jednak ograniczenie zakresu oceny sprawy narusza przepisy prawa.