Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędzia WSA Hanna Raszkowska Asesor WSA Irena Szczepkowska (spr.) Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2004 r., sprawy ze skargi E. i M. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" r. nr "[...]" w przedmiocie opłaty adiacenckiej I) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych; III) orzeka, że zaskarżona decyzja do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku nie może być wykonana.
Prezydent Miasta O. decyzją z dnia 9 lipca 2003 r. nr "[...]" ustalił M. i E. O. - właścicielom nieruchomości położonej w O. przy ul. R., oznaczonej jako działka o numerze ewidencyjnym 108, o powierzchni 487 m , obręb 47 m. O. - opłatę adiacencką w kwocie 1.125 zł z tytułu wzrost wartości nieruchomości na skutek wybudowania urządzeń infrastruktury technicznej (modernizacja drogi poprzez budowę utwardzonej nawierzchni jezdni i chodników). W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 144 ust. l, art. 145 i art. 148 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 46, póz. 543, z późn. zm.) oraz uchwałę Nr "[...]" Rady Miasta O. z dnia 14 listopada 2001 r. w sprawie ustalenia wysokości stawki procentowej opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości po wybudowaniu urządzeń infrastruktury technicznej.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, iż na podstawie art. 145 ustawy o gospodarce nieruchomościami prezydent miasta może naliczyć opłatę adiacencką każdorazowo po urządzeniu lub modernizacji drogi. Wskazał nadto, iż ustalenia opłaty adiacenckiej dokonano w oparciu o operat szacunkowy, w którym rzeczoznawca majątkowy, stosownie do art. 146 ust. 3 ustawy, określił wartość nieruchomości przed wybudowaniem urządzeń na kwotę 36.408 zł oraz wartość nieruchomości po budowie na kwotę 40.908 zł, na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. W oparciu o powyższe stwierdzono wzrost wartości przedmiotowej nieruchomości o kwotę 4.500 zł, wynikającą z wybudowania urządzenia infrastruktury technicznej dla tej nieruchomości. Ponieważ zgodnie z powołaną wyżej uchwałą Rady Miasta O. z dnia 14 listopada 2001 r. wysokość opłaty adiacenckiej wynosi 25% różnicy wartości nieruchomości przed i po wybudowaniu danego urządzenia infrastruktury technicznej, ustalono, że opłata adiacencką wynosi 1.125 zł.
Od decyzji tej E. i M. O. wnieśli odwołanie domagając się jej uchylenia lub zmiany. W uzasadnieniu podnieśli, że dokonali wcześniej wpłaty kwoty 600 zł za podłączenie się do kanalizacji i nie była to opłata adiacencka z tego tytułu, a zatem nie miała żadnej podstawy prawnej i obecnie powinna być zaliczona na poczet ustalonej im opłaty adiacenckiej. Ponadto zdaniem odwołujących się różnica pomiędzy wartością nieruchomości przed i po modernizacji drogi - wynosząca 11% - jest rażąco wygórowana. Odwołujący się zakwestionowali sposób wyliczenia wzrostu wartości działki, biegły bowiem najpierw wyliczył nową cenę działki (ze wszystkimi urządzeniami, w tym drogą), a następnie odjął 11% udziału drogi w nowej cenie. W ich ocenie biegły winien dodać do wartości przed wybudowaniem drogi jej wartość, a nie odejmować ją od nowej, ustalonej kwoty działki .Ponadto podnieśli, iż kwota 36.408 zł, wskazana w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, nie pojawia się w ogóle w szacunku biegłego. Zdaniem odwołujących się sama modernizacja drogi nie mogła zwiększyć wartości nieruchomości aż o 11%. , wcześniej bowiem nieruchomość była już wyposażona we wszystkie inne urządzenia infrastruktury technicznej, takie jak: sieć wodociągowo - kanalizacyjna, gazowa, telefoniczna. Ponadto E. i M. O. zarzucili, że organ I instancji opłatą adiacencką obciąża wybiórczo mieszkańców ulicy R. co narusza art. 32 Konstytucji RP, zgodnie z którym wszyscy obywatele są wobec prawa równi i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.