1. Wstrzymanie robót budowlanych może nastąpić tylko na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U nr 38 poz. 229 ze zm./, który ma zastosowanie wówczas, gdy organ orzekający przewiduje możliwość dalszego ich kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w decyzji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę na podstawie art. 36 ust. 3 tej ustawy.
2. W decyzji nakazującej przymusową rozbiórkę obiektu z powołaniem się na art. 37 prawa budowlanego organ jest obowiązany wskazać stosowny punkt tego artykułu, uznany za podstawę prawną decyzji i wymienić szczegółowo okoliczności faktyczne uzasadniające jego zastosowanie.
3. Organ administracji państwowej nie może nadać swej decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności, jeżeli nie uzasadni takiego rozstrzygnięcia jedną z okoliczności wskazanych w art. 108 Kpa, których nie można traktować rozszerzająco.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Grzegorza P. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia 6 lipca 1982 r. w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i nakazania rozbiórki garażu.
Naczelnik Miasta L. wydał w dniu 13 października 1982 r. decyzję nr GK/8385/2/82, w której nakazał Grzegorzowi P. wstrzymać roboty budowlane przy budowie garażu blaszanego na nieruchomości nr 34 przy ul. P. i dokonać w terminie natychmiastowym rozbiórki wykonanej części obiektu. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 37, 38 i 54 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ oraz par. 44 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./. W uzasadnieniu zaś podano, że budowa prowadzona jest bez pozwolenia na budowę. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności z powołaniem się na art. 108 par. 1 Kpa.
Od decyzji tej Grzegorz P. odwołał się do Wojewody Lubelskiego, wnosząc o jej uchylenie i zezwolenie na dalszą budowę. W odwołaniu podał, że chodzi o metalowy garaż rozbieralny, który usytuowany został na działce jego krewnych. Ze względu na zdewastowanie ogrodzenia działki, garaż usytuował w taki sposób, aby częściowo stanowił element ogrodzenia.
Odwołanie nie zostało uwzględnione i decyzją z dnia 6 listopada 1982 r. nr BPP.NB-601/2-82 Wojewoda Lubelski utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, przyjmując za prawną podstawę rozstrzygnięcia art. 53 i art. 54 prawa budowlanego. w uzasadnieniu tej decyzji podano, że garaż został wybudowany bez pozwolenia i na działce nie stanowiącej własność Grzegorza P., przy czym nieruchomość to położona jest na terenie przeznaczonym pod zabudowę wielorodzinną z zakazem wydawania lokalizacji na nowe obiekty budowlane. Wynika to z ustaleń planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta. Uznano zatem, że w sprawie ma zastosowanie art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Grzegorz P., twierdząc, że nie wiedział o obowiązku uzyskiwania pozwoleń na budowę obiektu tego rodzaju, opisał przebieg sprawy, wyrażając rozgoryczenie z powodu poniesionych strat.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Lubelski wniósł o jej oddalenie i podał, że garaż został usytuowany na jednej granicy działki i w odległości 3 m od drugiej granicy, co stanowi naruszenie par. 31 ust. 4 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Plan ogólny zagospodarowania przestrzennego miasta L. z 1986 r., jak również materiały do projektu aktualizacji tego planu, przewidują na omawianym terenie budownictwo wielorodzinne.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jakkolwiek w zaskarżonych decyzjach organy administracji popełniły szereg błędów, to jednak nie mogą być one uznane za wady istotne ze względu na wynik sprawy, a tym samym skarga nie mogła być uwzględniona.