Ustawa z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464/ w żadnym z przepisów nie wyłączyła weryfikowania w trybie nadzoru decyzji wydanych w sprawie ustanowienia użytkowania wieczystego, mimo że w art. 5 ust. 1 wyłączyła tryb administracyjny w tych sprawach.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Prokuratora Rejonowego w P. i Spółdzielni Mieszkaniowej w W. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa W-kiego z dnia 4 sierpnia 1992 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o oddaniu terenu państwowego w użytkowanie wieczyste i umorzenia postępowania w tym przedmiocie i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa W-kiego kwotę pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej Spółdzielni.
Prokurator Rejonowy w P. zaskarżył decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa W-kiego z dnia 4 sierpnia 1992 r. nr KO/1244/G/92, odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji nr 1364 Naczelnika Miasta i Gminy P. z dnia 12 marca 1986 r. w sprawie oddania terenu państwowego w użytkowanie wieczyste Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 156 par. 2 i art. 105 par. 1 Kpa w związku z art. 7 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./. Prokurator Rejonowy w P. kwestionuje pogląd organu administracji, że w konsekwencji art. 5 ust. 1 powyższej ustawy z dnia 29 września 1990 r. nie można prowadzić postępowania administracyjnego, ponieważ organy administracji nie są właściwe do orzekania w formie decyzji administracyjnej w sprawach ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.
Z dokumentów sprawy wynika, że w dniu 12 grudnia 1991 r. Prokuratura Rejonowa w P. wystosowała do Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa W-kiego sprzeciw na zasadzie art. 184 par. 1 Kpa, domagając się stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Miasta i Gminy P. z dnia 12 marca 1986 r. nr 1364 o oddaniu w użytkowanie wieczyste Młodzieżowej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "P.III" w P. gruntu państwowego, oznaczonego jako działki nr 3/13, 3/14, 3/15 i 3/16, o łącznej powierzchni 185041 m2.
Pismem z dnia 13 stycznia 1992 r. nr KO/1244/G/91 adresat sprzeciwu powiadomił zainteresowanych o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wyżej wymienionej decyzji i wezwał ich do ustosunkowania się do zarzutów Prokuratora.
W dniu 4 sierpnia 1992 r. Kolegium Odwoławcze wydało decyzję nr KO/1244/G/92 z powołaniem się na art. 156 par. 2 i art. 105 par. 1 Kpa oraz art. 7 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie powyższej ustawy /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./, odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji nr 1364 z dnia 12 marca 1986 r. Naczelnika Miasta i Gminy P. i umarzając postępowanie w tej sprawie. Za kwestię podstawową w obszernym uzasadnieniu /w największym skrócie/ należy uznać powołanie się na tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 1991 r. II SA 1035/91, głoszącą, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczęte po dniu 27 maja 1990 r. w sprawie oddania gruntu w użytkowanie wieczyste przed tą datą jest postępowaniem w nowej sprawie. W tej sytuacji Kolegium Odwoławcze uznało, że niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania administracyjnego, jeżeli "ustalanie użytkowania wieczystego gruntów zostało wyłączone ze sfery materialnego prawa administracyjnego i zostało powierzone regulacjom cywilnoprawnym". Jeżeli zaś takie postępowanie zostało wszczęte, należy je umorzyć. W związku z tym Kolegium nie rozpoznawało merytorycznych zarzutów sprzeciwu i ograniczyło się do wywodów formalnoprawnych, w nich upatrując przeszkodę do rozpoznania sprzeciwu.