Okoliczność, że stroną umowy o opiekę nad najemcą jest osoba zamieszkująca w sąsiednim lokalu i tym samym mogąca opiekę tę sprawować bez zawierania umowy, nie stanowi przesłanki uzasadniającej odmowę wyrażenia zgody na zawarcie takiej umowy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Bogusława C. na decyzję Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Łodzi z dnia 20 września 1984 r. w przedmiocie odmowy udzielenia zgody na zawarcie umowy o opiekę i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego w Ł., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Łodzi kwotę sześćset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 15 sierpnia 1984 r. Kierownik Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Dzielnicowego w Ł. odmówił Bogusławowi C., zamieszkałemu w lokalu nr 2 przy ul. Sz. nr 1a w Ł., wyrażenie zgody na zawarcie umowy o opiekę nad najemcą lokalu nr 1 przy ul. Sz. nr 1a w Ł. - Stefanią J. "w zamian za bezpłatne użytkowanie lokalu". Z dokonanych ustaleń wynika, że Stefania J. zajmuje pokój z kuchnią o powierzchni 27 m2, natomiast Bogusław C. zamieszkuje wraz z matką i bratem w lokalu nr 2, składającym się z dwóch pokoi i kuchni o powierzchni około 50 m2 składającym się z dwóch pokoi i kuchni o powierzchni około 50 m2. Lokale nr 1 i 2 mają wspólny przedpokój. Zdaniem organu I instancji nie zachodzi konieczność zawierania umowy o opiekę, ponieważ Bogusław C. może opiekować się Stefanią J. bez potrzeby zamieszkiwania w jej lokalu.
Decyzją nr L.III-817/691/84/PK z dnia 20 września 1984 r. Dyrektor Wydziału Spraw Lokalowych Urzędu Miasta Łodzi utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że Bogusław C. jest członkiem rodziny najemcy lokalu n r 2. Oba lokale pozostają we wspólnocie i dlatego Bogusław C. może wykonywać opiekę bez zmiany miejsca zamieszkania. Wyrażenie zgody na zawarcie umowy o opiekę mogłoby w przyszłości spowodować przejęcie lokalu, a to stanowiłoby obejście prawa.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bogusław C. wnosił o uchylenie wydanych w sprawie decyzji. Zdaniem skarżącego, były podstawy do zawarcia umowy o opiekę, gdyż faktycznie tę opiekę nad Stefanią J. sprawuje. Przedtem zaś /od 1973 r./ Stefanią J. opiekowali się jego rodzice, którzy dokonali remontu jej mieszkania, ponosząc wydatki w wysokości 50.000 zł Stefania J. jest inwalidką I grupy i ma decyzję na przydział lokalu nr 1. Lokale nr 1 i 2, wbrew wywodom zawartym w zaskarżonej decyzji, nie pozostają we wspólnocie.
W odpowiedzi na skargę podtrzymane zostało stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, z podkreśleniem, że brak jest dokumentów stwierdzających konieczność i zakres opieki. Nie ma przy tym żadnych przeszkód, aby skarżący wykonywał opiekę na dotychczasowych warunkach, bez zmiany miejsca zamieszkania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ zawiera ustawową definicję "osób bliskich najemcy". Definicja ta obejmuje dość szeroki krąg osób i wymienia wśród nich osoby sprawujące opiekę nad najemcą na podstawie zawartej z nim umowy. Z pojęciem osoby bliskiej wiąże się różne przepisy. Na przykład według art. 32 ust 1 prawa lokalowego przy przydziale lokalu mieszkalnego oraz przy obliczaniu należnej najemcy powierzchni mieszkalnej uwzględnia się normy zaludnienia przysługujące także osobom bliskim, prowadzącym z najemcą wspólne gospodarstwo domowe. Charakter uprawnień, jakie przysługują osobom bliskim, został bliżej określony w przepisach, które dotyczą ustania stosunku najmu. Do takich przepisów można zaliczyć między innymi art. 41 ust. 2, 3 i 4 oraz art. 42 ust. 1, 2 i 4 prawa lokalowego.