Zarządca nieruchomości ma interes prawny w tym, aby w postępowaniu komunalizacyjnym, prowadzonym w trybie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./, działać w obronie zachowania posiadanych uprawnień, i w świetle art. 28 Kpa przysługują mu prawa strony.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Burmistrza Miasta i Gminy N. W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia 30 maja 1992 r. w przedmiocie odmowy przekazania własności gruntu.
Krajowa Komisja Uwłaszczeniowa decyzją z dnia 30 maja 1992 r. nr KKU-781/92/AW, wydaną na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./, uchyliła decyzję Wojewody (...) z dnia 10 marca 1992 r., przekazującą na rzecz Miasta i Gminy N.W. własność gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów jako działka nr 386, położonego w obrębie ewidencyjnym B., o powierzchni 30 ha 16 arów, i odmówiła Miastu i Gminie N. W. przekazania własności tego gruntu. W uzasadnieniu decyzji Komisji podano, że organ I instancji, przekazując powyższą nieruchomość na własność Miastu i Gminie N. W., uznał, iż jest ona niezbędna do realizacji zadań gminy. Odwołanie od decyzji Wojewody złożyła Centrala Produktów Naftowych - Okręgowa Dyrekcja w Sz., podnosząc, że decyzja ta narusza prawo. Zdaniem Komisji, decyzja o przekazaniu gminie mienia państwowego w trybie art. 5 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy została pozostawiona uznaniu Wojewody, który musi uwzględniać stan prawny obowiązujący w dniu wydania decyzji, a więc zarówno ograniczenia przewidziane w art. 5 ust. 4 powyższej ustawy, jak i ograniczenia wynikające z całego systemu prawa. Sporna nieruchomość jest w użytkowaniu Centrali Produktów Naftowych, która prowadzi na niej bazę paliw. W aktach sprawy brak jest decyzji o przekazaniu tej nieruchomości w zarząd lub użytkowanie, co zapewne wyniknęło z tego, że baza paliw, usytuowana na terenach leśnych, pełniła funkcje strategiczne. W sensie prawnym nieruchomość jest mieniem przedsiębiorstwa państwowego /art. 46 ustawy z dnia 5 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych - Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80/ i podlega ochronie prawnej stosownie do treści art. 48 tej ustawy. Wobec tego do czasu zakończenia działalności przez CPN wyposażenie majątkowe tej Centrali nie może stać się majątkiem innych podmiotów. Z tego względu wniosek Burmistrza Miasta i Gminy N. W. nie mógł być uwzględniony. Niezależnie od tego - zdaniem Komisji - na przeszkodzie komunalizacji stoi okoliczność, że z dniem 5 grudnia 1990 r. Centrala Produktów Naftowych stała się - jako państwowa osoba prawna - z mocy prawa użytkownikiem wieczystym działki i właścicielem wzniesionych na niej obiektów /art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - Dz.U. nr 79 poz. 464/. W tej sytuacji przekazanie gminie prawa własności tej nieruchomości nie ma racjonalnego uzasadnienia. Wnioskodawca niczym nie wykazał przesłanek uzasadniających zastosowanie art. 5 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy z dnia 10 maja 1990 r., Wojewoda zaś nie może dysponować mieniem będącym własnością innego niż Skarb Państwa podmiotu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Burmistrz Miasta i Gminy N. W. wnosi o uchylenie powyższej decyzji podając, że prawo wieczystego użytkowania gruntu, przyznane w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1990 r., cytowanej w zaskarżonej decyzji, przysługuje tym przedsiębiorstwom państwowym, które miały ten grunt w zarządzie. Z dokumentów zebranych w sprawie nie wynika, by CPN sporny grunt miała w zarządzie. Nie jest też trafne stanowisko prezentowane w zaskarżonej decyzji, że art. 48 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych stoi na przeszkodzie dokonaniu zmiany właściciela ze Skarbu Państwa na gminę. Nie narusza to prawa wieczystego użytkowania, jakim ewentualnie dysponowałaby CPN. Skarżący podnosi, że Centrala Produktów Naftowych nie może być stroną w sprawie dotyczącej własności gruntu.