1. Jeżeli przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja administracyjna wydana w postępowaniu przewidzianym w art. 200 par. 2 Kpa, oceny legalności nie można oderwać od oceny legalności decyzji wydanych w tej samej sprawie w postępowaniu zwykłym.
2. Użyte w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ słowo "zajmował" określa zarówno sytuację, w której jedna osoba ma tytuły prawne i w rzeczywistości wykorzystuje dla swych celów dwa lokale, jak i sytuację, w której jedna osoba wprawdzie dysponuje tytułami prawnymi do zajmowania więcej niż jednego lokalu, co jednak nie musi być jednoznaczne z ich faktycznym zajmowaniem. Organ administracji zatem nie mógł w pierwszej sytuacji cofnąć przydziału na podstawie art. 43 tej ustawy z powołaniem się na przesłankę faktycznego niezajmowania lokalu, ponieważ była ona w takim wypadku sprzeczna z wyżej podanym znaczeniem art. 21 ust. 1.
3. Fakt, że osoba okresowo nie zamieszkuje w miejscu stałego pobytu i jest zameldowana na pobyt czasowy w innej miejscowości, nie oznacza rezygnacji z zajmowania lokalu w miejscu stałego pobytu i nie daje organowi administracji podstaw do skorzystania z art. 43 prawa lokalowego.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Bolesławy T. na decyzję Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 sierpnia 1982 r. w przedmiocie uprawnień do lokalu przysługujących Katarzynie C. i Włodzimierzowi P.
W dniu 9 marca 1982 r. Bolesława T., właścicielka lokalu mieszkalnego nr 5 w domu nr 10 przy ul. K., wystosowała wniosek do Urzędu Dzielnicowego w Krakowie, w którym domagała się cofnięcia uprawnień do tego lokalu Katarzynie C. i Włodzimierzowi P., twierdząc, że z mieszkania tego nie korzystają. W dniu 10 grudnia 1981 r. Naczelnik Dzielnicy wydał decyzję nr L.8174/1548/rej.Vc/25/81. Powołując się między innymi na art. 43 i 21 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ orzeczono o cofnięciu Włodzimierzowi P. i Katarzynie C. uprawnień do wymienionego lokalu oraz nakazano lokal ten opróżnić i "przejść" do stałego miejsca pobytu w Z. ul. B. nr 10/45, woj. krośnieńskie. W uzasadnieniu decyzji zaś podano, że zobowiązani w mieszkaniu przy ul. K. faktycznie nie zamieszkują, lecz są zameldowani na pobyt czasowy w Z. w budynku będącym własnością zmarłej żony Włodzimierza P., zajmują zatem dwa lokale mieszkalne.
Od decyzji tej odwołała się Katarzyna C., podając, że sporny lokal zajmuje od 8 maja 1948 r. na podstawie przydziału. Mieszkanie w Z. od przeszło 15 lat zajmuje Aleksander P. - syn Włodzimierza, wraz z dwoma własnymi synami, prowadząc tam gospodarstwo rolne. Właścicielka spornego lokalu ma - jej zdaniem - dom w K. Z., który od lat stoi wolny, natomiast mieszka u swej córki w Z.
Odwołał się także Włodzimierz P., podając, że na gospodarstwie rolnym w Z. gospodaruje jego syn, mieszkający w budynku mieszkalnym związanym z tym gospodarstwem. W spornym lokalu zamieszkuje od 1961 r., opiekując się Katarzyną C., przy czym oboje są inwalidami. Potwierdza zarzuty Katarzyny C., dotyczące Teresy S. i dodaje, że otrzymała ona - jako właścicielka - przydział 1 pokoju z kuchnią w domu nr 10 przy ul. K., a jeden pokój w tym domu zajmuje dodatkowo bez przydziału.
Decyzją z dnia 2 marca 1982 r. nr L.III.8171-1-112/82 Prezydent Miasta Krakowa utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, podając w uzasadnieniu, że z pism Urzędu Miasta i Gminy w Z. z dnia 29 maja i 7 lipca 1981 r. wynika, iż Włodzimierz P. i Katarzyna C. zamieszkują w tej miejscowości w budynku stanowiącym własność zmarłej żony Włodzimierza P., a zatem podstawą wydania decyzji był fakt niezamieszkiwania w lokalu przy ul. K. w Krakowie.
Decyzję tę zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego adwokat Stanisław K., działający z upoważnienia Włodzimierza P. i Katarzyny C., domagając się jej uchylenia. Żądanie swe uzasadnił tym, że: 1/ materiał dowodowy nie potwierdza, że skarżący nie zajmują lokalu w Krakowie, lecz jedynie informuje, że są oni czasowo zameldowani w Z. i tam zamieszkują. Organy dowolnie zatem interpretują tę informację jako stwierdzenie stałego zamieszkiwania skarżących w Z. i niezamieszkiwania w Krakowie. Naruszono zatem art. 43 prawa lokalowego; 2/ naruszono także przepisy procesowe, ponieważ nie zebrano materiału dowodowego i nie rozpatrywano oświadczeń skarżących, wyjaśniających przyczynę ich pobytu w Z.; 3/ naruszono art. 21 prawa lokalowego przez przyjęcie, że Włodzimierz P. ma dwa mieszkania, podczas gdy z tytułu zasiedzenia gospodarstwo rolne i dom w Z. stały się wyłączną własnością jego syna. Przy tym niedopuszczalną dowolnością było objęcie stwierdzeniem organu I instancji również Katarzyny C., która była osobą obcą dla zmarłej żony Włodzimierza P. Przepis ten nie mógł mieć zastosowania w sprawie, ponieważ stan sprawy w ogóle nie odpowiadał hipotezie normy prawnej.