Uprawnienie właściciela domu jednorodzinnego do zamieszkania w nim /art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe - Dz.U. nr 14 poz. 84/, poparte żądaniem umożliwienia mu skorzystania z tego uprawnienia, wyłącza możliwość dysponowania lokalem w tym domu przez organy administracji państwowej na rzecz innych osób na ogólnych zasadach przydziału lokali mieszkalnych.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Edwarda M. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 2 marca 1984 r. w przedmiocie uchylenia decyzji i umorzenia postępowania w sprawie przydziału lokalu.
Budynek mieszkalny przy ul. K. nr 11 w Warszawie, uznawany za dom jednorodzinny, stanowił własność Edwarda M. i był przez niego zajmowany. Edward M. utracił tytuł własności do tego domu w drodze licytacji, a na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 17 stycznia 1978 r. II Co 2417/77, utrzymanego w mocy postanowieniem Sądu Wojewódzkiego z dnia 22 marca 1978 r. III C 80/78, prawo własności omawianego domu przysądzone zostało Zbigniewowi T. Sąd Rejonowy na skutek pozwu Zbigniewa T., wyrokiem zaocznym z dnia 6 listopada 1979 r. I C 1038/79, orzekł eksmisję Edwarda M. z domu nr 11 przy ul. K. Od tego wyroku Edward M. wniósł sprzeciw i sprawa ta dotychczas nie została zakończona prawomocnym orzeczeniem sądu. Wszczęte natomiast zostało postępowanie administracyjne z wniosku Edwarda M. z dnia 3 kwietnia 1982 r. o przydział faktycznie zajmowanego lokalu mieszkalnego. W załatwieniu tego wniosku, decyzją wydaną z upoważnienia Naczelnika Dzielnicy z dnia 22 października 1982 r. nr L.VI.I.VI/8174/442/82JS, postanowiono przydzielić Edwardowi i Irenie małżonkom M. lokal mieszkalny w domu nr 11 przy ul. K., określając jego powierzchnię mieszkalną na 62 m2, a powierzchnię użytkową na 72 m2.
Od decyzji tej odwołał się Zbigniew T., powołując się na to, że jest właścicielem tego budynku i domaga się umożliwienia mu mieszkania w nim; w tym celu wniósł powództwo do sądu o orzeczenie eksmisji Edwarda M. Podał także, że ona Edwarda M. "posiada własne, odrębne mieszkanie".
Organ odwoławczy decyzją z dnia 2 marca 1983 r. nr SM.II. 565/1195/82 uchylił decyzję organu I instancji i postępowanie przed tym organem umorzył. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego podano, że ze względu na wyrok Sądu Rejonowego z dnia 6 listopada 1979 r., orzekający eksmisję Edwarda M., jak również z uwagi na "charakter przedmiotowy budynku", brak było uzasadnienia do podejmowania decyzji o przydziale lokalu. Wskazano także na nieprawidłowości w postępowaniu administracyjnym prowadzonym przez organ I instancji, polegające na niezawiadomieniu stron o toczącym się postępowaniu administracyjnym.
Decyzję organu odwoławczego zaskarżył Edward M. do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze zarzucił, iż kwestionowana decyzja została wydana z naruszeniem art. 28 prawa lokalowego oraz przepisów postępowania administracyjnego przez nienależyte wyjaśnienie sprawy i błędne przyjęcie, że zapadło ostateczne orzeczenie sądu powszechnego nakazujące jego eksmisję ze spornego lokalu. Jego zdaniem, gdyby organ nie przyjął, że zapadł prawomocny wyrok eksmisyjny, to nie znalazłby podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania, gdyż dom nr 11 przy ul. K. podlega obecnie przepisom o szczególnym trybie najmu lokali, a art. 28 prawa lokalowego upoważnia właściwe organy administracji państwowej do dysponowania lokalami w takich budynkach.