Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA: Janina Antosiewicz Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec Anna Łuczaj (spr.) Protokolant Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Transportu i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 2006r. sygn. akt IV SA/Wa 2011/05 w sprawie ze skargi B. R., H. Z., G. K. i A. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia dotyczącego przejęcia przedsiębiorstwa na własność Państwa uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie
Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 2011/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - po rozpoznaniu skargi B. R., H. Z., G. K. i A. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia dotyczącego przejęcia przedsiębiorstwa na własność Państwa - uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...].
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, iż orzeczeniem Nr 4 z dnia 30 lipca 1949 r. Ministra Przemysłu Lekkiego, wydanym w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, na podstawie art. 3 ust. 1 i 5 oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17) oraz § 65 ust. 1 pkt d oraz § 71 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1947 r. w sprawie trybu postępowania przy przejmowaniu przedsiębiorstw na własność Państwa (Dz. U. R.P. Nr 16, poz. 62), zmienionego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 maja 1949r. (Dz. U. R.P. Nr 29, poz. 212) orzeczono o przejściu na własność Państwa z dniem 30 lipca 1949 r. przedsiębiorstwa H.
Orzeczeniem z dnia 1 lutego 1955 r., Nr GM/Pr.5-IV-2/54 Minister Przemysłu Materiałów Budowlanych, na podstawie § 75a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1947r. w sprawie trybu postępowania przy przejmowaniu przedsiębiorstw na własność Państwa w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego ustalił, że składniki majątkowe objęte protokołem zdawczo-odbiorczym, sporządzonym w dniu 19 maja 1951 r. przez P. wyznaczone do objęcia przedsiębiorstwa H., przechodzącego na własność Państwa na podstawie art. 3 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. i orzeczenia Nr 4 Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 30 lipca 1949 r. stanowią część składową tego przedsiębiorstwa oraz zatwierdził protokół zdawczo - odbiorczy.
Dnia 13 lipca 1991r. W. K. wystąpił do Ministra Przemysłu Lekkiego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia Nr 4 Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 30 lipca 1949 r., zarzucając mu m.in. sprzeczność z ustawą z dnia 3 stycznia 1946r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, sprzeczność orzeczenia z postanowieniem Głównej Komisji ds. Upaństwowienia Przedsiębiorstw z dnia 13 września 1948r. nakazującej nie upaństwawiać H. oraz brak odszkodowania.
Decyzją Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 4 lipca 2003r., Nr [...] stwierdzono nieważność orzeczenia Nr 4 Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia 30 lipca 1949 r., wydanego w porozumieniu z Przewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa H.
W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, iż z przepisów ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. wynika, że na własność Państwa zostają przejęte huty szkła, które w dniu wejścia w życie ustawy posiadały więcej niż jedną wannę hutniczą i zdolność zatrudnienia powyżej 50 pracowników na jedną zmianę lub huty szkła jednowannowe, których zdolność zatrudnienia wynosiła powyżej 100 pracowników na jedną zmianę. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że w dniu wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej, tj. dnia 5 lutego 1946r. na wyposażeniu przedmiotowej huty była jedna wanna, a zdolność zatrudnienia nigdy nie przekraczała 100 pracowników na jedną zmianę.