Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Zientala po rozpoznaniu w dniu 26 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt IV SAB/Gl 100/16 w sprawie ze skargi A. W. na bezczynność Burmistrza Miasta M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1.oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od A. W. na rzecz Burmistrza Miasta M. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt IV SAB/Gl 100/16 na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę A. W. na bezczynność Burmistrza Miasta M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej w zakresie nagrania dźwiękowego w postaci pliku z posiedzenia Komisji Rady Miasta nr 2 -Budżetowej z dnia 23 listopada 2014 r.
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożył A. W., zaskarżając go w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:
- art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP przez ich pominięcie prowadzące do uznania, że wystarczającą podstawę orzeczenia mogą stanowić inne wyroki;
- art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie prowadzące do uznania, że wnioskowane nagranie z posiedzenia komisji rady miasta nie podlega prawu do informacji;
- art. 7 ustawy o dostępie do informacji publicznej (dalej: u.d.i.p.) w związku z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że nagranie z posiedzenia komisji rady miasta nie podlega udostępnieniu;
- art. 19 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że udostępnienie materiałów audiowizualnych lub teleinformatycznych jest źródłem informacji publicznej tylko jeżeli protokół nie został sporządzony, a nagranie odnosi się do pełnego przebiegu obrad komisji.
Ponadto podniesiono zarzut naruszenia na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. "przepisów prawa materialnego" (winno być: "postępowania"):
- art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie całego materiału dowodowego, w szczególności twierdzeń skarżącego oraz błędne przyjęcie, że żądane nagranie było jedynie pomocniczym materiałem służącym do późniejszego sporządzenia protokołu;
- art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nieodniesienie się do twierdzeń skarżącego, w szczególności do wskazanych podstaw prawnych zarzutów - m.in. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i uznanie za wystarczające przywołanie wyroków innych sądów oraz brak dokonania wykładni prawa.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a ponadto zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W uzasadnieniu wskazano, że Sąd I instancji w ogóle nie wziął pod uwagę treści art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ocenie autora skargi kasacyjnej wnioskowane nagranie z posiedzenia Komisji Rady Miasta M. jest dokumentem podlegającym udostępnieniu, ponieważ w sposób pierwotny dokumentuje działalność władz publicznych. Autor skargi kasacyjnej powołał się również na treść art. 7 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p., wskazując, że literalna wykładnia tego przepisu świadczy o tym, że ustawodawca uznał żądane w sprawie nagrania za informację publiczną. W jego ocenie w świetle tego przepisu bezpodstawne jest twierdzenie Sądu I instancji, że możliwe byłoby udostępnienie tylko protokołu, a nie samego nagrania. Nie ma również znaczenia, że sporządzanie takich nagrań nie jest obligatoryjne. Zdaniem autora skargi kasacyjnej prawidłowa wykładnia art. 19 u.d.i.p. sprowadza się do tego, że to nagranie obrad organu (a nie protokół) jest podstawowym sposobem udostępnienia informacji publicznej stanowiącym pierwotne jej źródło. Podkreślono, że nagrania i materiały audiowizualne lepiej dokumentują posiedzenia organów władzy publicznej niż protokoły, utrwalają całość posiedzenia.