Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) sędzia del. WSA Agnieszka Miernik po rozpoznaniu w dniu 12 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2156/16 w sprawie ze skargi M. D. na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia [...] 2016 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do służby, stopnia inwalidztwa i związku schorzenia ze służbą oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2156/16 w sprawie ze skargi M. D. (dalej jako skarżący) na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia [...] 2016 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do służby, stopnia inwalidztwa i związku schorzenia ze służbą, oddalił skargę w części dotyczącej zdolności do pełnienia służby (pkt 1) i odrzucił skargę w pozostałej części (pkt 2).
Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Skarżący, jako funkcjonariusz Policji, skierowany został przez Komendę Miejską Policji [...] na badanie do [...] Rejonowej Komisji Lekarskiej w celu ustalenia stanu zdrowia oraz zdolności fizycznej i psychicznej funkcjonariusza do służby. Orzeczeniem z dnia [...] 2016 r. nr [...] ustalono następujące rozpoznania:
schorzenia powodujące inwalidztwo: [...], schorzenia współistniejące: [...].
W związku z powyższym komisja uznała funkcjonariusza za trwale niezdolnego do służby w Policji i zaliczyła go do trzeciej grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą.
Rozpoznając odwołanie skarżącego Centralna Komisja Lekarska podległa ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (zwana dalej CKL) orzeczeniem z dnia [...] 2016 r. nr [...] utrzymała w mocy powyższe orzeczenie. W uzasadnieniu podano, że na podstawie wywiadu, badania przedmiotowego, opinii psychologicznej, konsultacji psychiatrycznej, wykonanych na potrzeby komisji oraz pozostałej dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ustaliła następujące rozpoznania:
schorzenia powodujące inwalidztwo: [...], schorzenia współistniejące: [...].
Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych przez skarżącego, CKL wskazała, że definiowanie uzależnienia na potrzeby orzeczenia o stanie zdrowia funkcjonariusza i jego zdolności do służby nie jest tożsame z definiowaniem uzależnienia i diagnostyki dla innych celów, stosownie do art. 1 pkt 1 ppkt 2 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (Dz.U. z 2014 r. poz. 1822). Ponadto organ stwierdził, że nie jest jego rolą udowodnienie nieodwracalnych następstw uzależnienia, natomiast stwierdzenie tylko i wyłącznie faktu uzależnienia, od którego zależy zdolność lub jej brak do pełnienia służby w Policji. Wyjaśnił także, że komisje lekarskie ustalają stopień zdolności do służby, natomiast niezdolność do służby nie jest tożsama z niezdolnością do pracy poza resortem. Odnosząc się zaś do decyzji o dalszej zdolności do służby organ wskazał, że skarżący po okresie zwolnienia lekarskiego odbył badanie u lekarza profilaktyka. Dopiero później został skierowany na badanie komisyjne w celu określenia zdolności fizycznej i psychicznej do służby w Policji i został uznany niezdolnym do służby i taka jest poprawna interpretacja kolejności przeprowadzonych badań.
W wyniku rozpoznania skargi na powyższe orzeczenie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na wstępie wskazał, że skarga na orzeczenie CKL w zakresie dotyczącym określenia inwalidztwa i związku inwalidztwa ze służbą jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718, ze zm.; dalej jako p.p.s.a.), bowiem sprawa będąca przedmiotem zaskarżenia w tym zakresie nie należy do właściwości sądu administracyjnego.