Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno (spr.) del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. M. i M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 155/12 w sprawie ze skargi T. M. i M. M. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ujawnienia w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza solidarnie od T. M. i M. M. na rzecz Ministra Skarbu Państwa kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 24 maja 2012 r. I SA/Wa 155/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. M. i T. M. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z [...] listopada 2011 r., nr [...] ([...]) w przedmiocie odmowy ujawnienia w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty.
W uzasadnieniu, Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismem z 12 grudnia 1976 r. J. M. złożyła wniosek o przyznanie ekwiwalentu za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Decyzją z [...] października 1979 r., nr [...] Naczelnik Dzielnicy [...] oddał na rzecz J. M. oraz jej córki Z. M.-M. w użytkowanie wieczyste niezabudowaną działkę budowlaną nr [...], o pow. 330 m2, położoną w Krakowie - Podgórzu, po ½ części. Prezydent Miasta Krakowa decyzją z [...] lutego 2003 r., nr GS-14.72245-3242-83/02 potwierdził, że Teresie M. i Małgorzacie M. przysługuje łącznie uprawnienie do zaliczenia pozostałej wartości mienia pozostawionego poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie, w punkcie trzecim sentencji ww. decyzji, Prezydent stwierdził, że zgodnie ze złożonymi oświadczeniami z 15 września 2002 r., poprzedniczki prawne wnioskodawczyń zaliczyły część wartości mienia pozostawionego w formie nabycia prawa użytkowania wieczystego działki budowlanej nr [...] obręb [...] [...]. Pismem z 31 grudnia 2008 r. M. M. i T. M. złożyły wniosek o ujawnienie w rejestrze wojewódzkim wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty. Organ wojewódzki poinformował strony, że decyzja Prezydenta Miasta Krakowa z [...] lutego 2003 r. nie podlega ujawnieniu w rejestrze wojewódzkim z uwagi na częściową realizację prawa do rekompensaty. Pismem z 20 kwietnia 2011 r. M. M. i T. M. poinformowały organ, że wniosek ich jest wnioskiem o ujawnienie w rejestrze wojewódzkim formy realizacji prawa do rekompensaty. Decyzją z [...] września 2011 r., Wojewoda Małopolski odmówił ujawnienia w rejestrze wojewódzkim wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty wynikającej z decyzji Prezydenta Miasta Krakowa z [...] lutego 2003 r. Minister Skarbu Państwa, decyzją z [...] listopada 2009 r., utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Wojewody Małopolskiego.
Oddalając skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.), zwanej dalej również "ustawą o rekompensacie", osoby, które posiadają zaświadczenia lub decyzje potwierdzające prawo do rekompensaty wydane na podstawie odrębnych przepisów i nie zrealizowały prawa do rekompensaty, występują do wojewody z wnioskiem o ujawnienie w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty. W związku z tym konieczną przesłanką dla ujawnienia w rejestrze prawa do rekompensaty jest, oprócz orzeczenia potwierdzającego to prawo (skarżące niewątpliwie takim orzeczeniem dysponują - decyzja z [...] lutego 2003 r.), również fakt nie zrealizowania tego prawa. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że uprzednie częściowe zrealizowanie rekompensaty uniemożliwia automatyczne ujawnienie w rejestrze wybranej formy realizacji prawa do rekompensaty. Taka sytuacja, zdaniem Sądu, zaistniała w niniejszej sprawie, na co wskazuje decyzja Naczelnika Dzielnicy [...] z [...] października 1979 r. Słusznie organ odwoławczy wskazał, że treść art. 7 ust. 3 powołanej ustawy z 8 lipca 2005 r. musi być odczytywana w kontekście art. 6 ust. 3 tej ustawy. Stosownie do tego przepisu osoba, która na podstawie odrębnych przepisów, w ramach realizacji prawa do rekompensaty, nabyła nieruchomości Skarbu Państwa dołącza do wniosku dokumenty urzędowe poświadczające nabycie. Wniosek, o którym mowa w tym przepisie jest wnioskiem z art. 5 ust. 1, tj. o potwierdzenie prawa do rekompensaty. Z zestawienia brzmienia art. 6 ust. 3 i art. 7 ust. 3 ustawy o rekompensacie wynika wyraźnie różnica co do zasad postępowania jeśli chodzi o osoby, które w ramach regulacji prawa do rekompensaty nabyły nieruchomości Skarbu Państwa, oraz osoby które posiadają potwierdzenie prawa do rekompensaty i prawa tego nie zrealizowały. Jak podniósł organ, te pierwsze występują z wnioskiem, o którym mowa w art. 5 ust. 1, a więc takim, którego w istocie dotyczy regulacja ustawowa, zaś te drugie z wnioskiem o ujawnienie w rejestrze. Ten wniosek jest wyjątkiem od ogólnej reguły działania prawa o rekompensacie.