Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk, Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 23 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Rz 5/17 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 23 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 5/17 oddalił skargę J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku celowego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał następujący stan faktyczny i prawny:
W październiku 2011 r. wpłynął do Wójta Gminy W. wniosek o przyznanie pomocy na odbudowę zniszczonego budynku mieszkalnego, który był przeznaczony do rozbiórki w związku z osuwiskiem.
Decyzje odmawiające przyznania pomocy były siedem razy uchylane i sprawa była przekazywana do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.
Wójt Gminy W., działając na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 930 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.s.", decyzją z 12 października 2016 r. ponownie rozpoznając sprawę odmówił przyznania zasiłku celowego z tytułu straty w wyniku zdarzenia losowego. Organ ustalił, że wniosek o przyznanie zasiłku złożyła J. K. i dotyczył budynku murowanego położonego na działce nr ewid. [...] i [...] w miejscowości N. Na działce nr [...] znajdował się również budynek drewniany, który ewidencyjnie oznaczony był nr [...]. Wnioskodawczyni mieszkała w nim do 2004 r. Wnioskodawczyni wyprowadziła się przed 2010 r. do syna zamieszkałego w G. [...]. Wydana w 2011 r. przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w R. decyzja o nakazie rozbiórki dotyczyła budynku murowanego, a nie drewnianego, w którym wcześniej mieszkała strona. Budynek murowany nie został zaś oddany do użytkowania, a zatem w świetle prawa budowlanego nie został on ukończony. Organ ustalił, że wnioskodawczyni mieszka u syna w G. w budynku oznaczonym nr ewid. [...], w którym ma wydzielony pokój na parterze. Nie uznał za wiarygodne twierdzenie strony o samodzielnym zamieszkiwaniu w murowanym budynku w N. w 2010 r. Wnioskodawczyni miała bowiem wówczas [...] lat, a na mocy decyzji Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia nr [...] w R. znak: [...] z [...] lutego 1996 r. została uznana za inwalidę I stopnia, a jej niepełnosprawność uznano za trwałą. Budynek murowany nie został zaś oddany do użytkowania. Organ uznał zatem, że nie ma podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni utraciła jedyne miejsce zamieszkania na skutek opadów deszczu i osuwiska w 2010 r. i obecnie nie może liczyć na inny odpowiedni lokal mieszkalny. Oznacza to, że strona nie poniosła straty, o jakiej mowa w art. 40 u.p.s.
J. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji. Zarzuciła organowi niedostatecznie wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy w zakresie ustalenia jej rzeczywistej sytuacji życiowej i aktualnych warunków bytowych. U syna przebywa bowiem tymczasowo, a stworzone jej warunki bytowe mają charakter prowizoryczny. Mieszka w pomieszczeniu garażowym, zaaranżowanym na pokój, który nie posiada odpowiedniej izolacji. Dostęp do kuchni i toalety posiada jedynie na zasadach grzecznościowych i dzieli je z licznymi członkami rodziny. Nie przeanalizowano przedłożonych dowodów mających potwierdzić, że mieszkała w 2010 r. w murowanym budynku w N., do którego doprowadzona była woda i energia elektryczna, wykonana instalacja c.o. Pobytu tego nie wykluczały przecież zeznania świadków, którzy odwołali swoje pierwotne oświadczenia w toku postępowania. Doznając szkody wnioskodawczyni zasługiwała zatem na przyznanie jej zasiłku celowego.