Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon Sędzia del. NSA Leszek Kiermaszek Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 795/11 w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia 12 listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy 1. prostuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 795/11 w ten sposób że w miejsce daty i numeru decyzji Prezesa Najwyższej Izby Kontroli zamiast 30 września 2009 r. nr [...] wpisuje 12 listopada 2009 r. nr [...]; 2. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 3. zasądza od Prezesa Najwyższej Izby Kontroli na rzecz A. Z. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 31 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 795/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. Z na decyzję Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia [...] września 2009 r. nr [...]w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Prezes Najwyższej Izby Kontroli, działając na podstawie art. 93 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1701 z późn. zm.), w dniu [...] września 2009 r. wydał decyzję nr [...], którą rozwiązał z A. Z stosunek pracy z dniem 31 stycznia 2010 r. z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Organ określił, że bieg wypowiedzenia rozpoczyna się z dniem 1 listopada 2009 r. i kończy z dniem 31 stycznia 2010 r.
Prezes Najwyższej Izby Kontroli w uzasadnieniu decyzji podał, iż zgodnie z art. 93 ust. 2 pkt 1 powyżej określonej ustawy, Prezes Najwyższej Izby Kontroli może rozwiązać z pracownikiem mianowanym stosunek pracy za wypowiedzeniem w razie osiągnięcia wieku i stażu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Organ wskazał, iż ww. ukończył 65 lat życia i posiada ponad 44 - letni staż pracy, zatem spełnia warunki określone w art. 27 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).
Jednocześnie organ stwierdził, że prowadzenie kontroli w nowych obszarach w coraz większym stopniu mających charakter finansowo - księgowy, wymusza zmianę profilu zatrudniania pracowników i prowadzenie aktywnej polityki kadrowej. Oznacza to m.in. konieczność zatrudniania nowych pracowników posiadających bieżącą wiedzę w tym zakresie i doświadczenie zawodowe.
Prezes Najwyższej Izby Kontroli, po rozpoznaniu wniosku A. Z o ponowne rozpatrzenie sprawy, w dniu [...] listopada 2009 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy decyzję poprzedzającą.
W uzasadnieniu decyzji organ podał, iż utrzymuje stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i stwierdził, iż musi mieć zapewnioną możliwość doboru kadry pracowniczej, stosownie do potrzeb i wymagań związanych z jak najlepszym funkcjonowaniem kontroli państwowej.
Decyzja Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia [...] listopada 2009 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez A. Z do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Skarżący we wniesionej skardze zarzucił, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli. Zdaniem skarżącego, dokonana przez organ wykładnia tego przepisu jest niezgodna z uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2009 r. sygn. akt II PZP 13/08, według której osiągnięcie wieku emerytalnego i nabycia prawa do emerytury nie może stanowić wyłącznie przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Ponadto skarżący zarzucił, że organ naruszył art. 30 § 4 Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z orzecznictwem Sądu Najwyższego, pracodawca ma obowiązek wskazania przyczyny konkretnej i rzeczywistej, wskazanie przyczyny nierzeczywistej jest równoznaczne z brakiem przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, co stanowi naruszenie dyspozycji powyżej określonego artykułu.