Naruszenie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, polega na tym, iż sąd I instancji kontrolując legalność zaskarżonej decyzji nie zauważył, że rozstrzygnięcie to narusza przepisy postępowania, bądź dostrzegając te błędy prawne niewłaściwie ocenił ich wpływ na wynik sprawy. Aby więc na tej podstawie oprzeć skargę kasacyjną należy w każdym ze wskazanych przypadków wykazać, że wadliwość w rozumowaniu sądu miało wpływ na wynik sprawy sądowoadministracyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec /spr./, Sędziowie NSA Zbigniew Rausz, Joanna Runge-Lissowska, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2004 r. sygn. akt IV SA/Wa 205/04 w sprawie ze skargi Pawła S. i Jolanty T. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 stycznia 2004 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
I OSK 160/05 UZASADNIENIE
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 22 października 2004 r. po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pawła S. i Jolanty T. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 stycznia 2004 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję tegoż Ministra z dnia 1 grudnia 2003 r.
W wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, decyzją z dnia 1 grudnia 2003 r. na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2, art. 157 i art. 158 par. 1 Kpa, odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Rolnictwa z dnia 12 marca 1959 r. (...) oraz utrzymanego nim w mocy orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. z dnia 30 listopada 1955 r. (...).
W uzasadnieniu decyzji podano, iż orzeczeniem z dnia 30 listopada 1955 r. stwierdzono, że nieruchomość ziemska położona w miejscowości G. powiat K. o łącznym obszarze 165,11 ha wpisana do księgi wieczystej KW (...). "Majątek Ziemski G." stanowiącej własność Ludwika Z. M. podpada pod działanie art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu PKWN z dnia 6b września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej /Dz.U. 1945 nr 3 poz. 13/.
Wskazano, iż postępowanie administracyjne toczy się ponownie po uchyleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 października 2000 r. IV SA 1744/99 poprzednich decyzji.
W uzasadnieniu tego wyroku zalecono zbadanie, czy część jeziora P. o pow. 118,31 ha stanowi nieruchomość ziemską o charakterze rolniczym, jakie było jego faktyczne wykorzystanie oraz czy pozostawało ono w funkcjonalnej łączności z pozostałą częścią majątku. Takie ustalenia należało także poczynić do części nieruchomości obejmującej zespół pałacowo-parkowy.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi w uzasadnieniu decyzji stwierdził, iż zarówno część Jeziora P. jak i zespół dworsko-parkowy stanowiły nieruchomości funkcjonalnie i gospodarczo związane z całym majątkiem ziemskim "G.". Część wspomnianego jeziora od 1950 r. znajdowała się w użytkowaniu Państwowego Gospodarstwa Rolnego Zespół Rybacki M., stanowiąc część składową obwodu rybackiego P. Skoro przedmiotowe jezioro było wykorzystywane do hodowli ryb, to należy uznać, że była to nieruchomość o charakterze rolniczym, gdyż hodowla ryb była taką działalnością, zaś nieruchomości służące tej działalności były uznawane za rolnicze lub ziemskie. Natomiast na działce, na której znajdował się dwór z parkiem, były usytuowane budynki: stodoły, szopy, obory, stajnie i chlewnie. Była ona otoczona gruntami rolnymi. Pozostawała zatem w funkcjonalnym i gospodarczym związku z całym majątkiem ziemskim.
Z tych względów należało przyjąć, że nieruchomość ziemska o pow. 165,11 ha stanowiąca własność Ludwika Z. M. z uwagi na obszar podlegała przejęciu na cele reformy rolnej, łącznie z zespołem dworsko-parkowym oraz częścią jeziora P.