Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska, Sędzia NSA Małgorzata Borowiec, Sędzia del. WSA Wojciech Jakimowicz (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski, po rozpoznaniu w dniu 11 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r. sygn. akt I SAB/Wa 445/12 w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2) zasądza od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz M. M. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt: I SAB/Wa 445/12 w sprawie ze skargi M. M. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, stwierdził, że:
- przewlekłość Ministra Transportu. Budownictwa i Gospodarki Morskiej w prowadzeniu postępowania nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa,
- oddalił skargę na przewlekłość Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w prowadzeniu postępowania w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do wydania aktu
- oraz zasądził od Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na rzecz skarżącego M. M. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu wpisu sądowego.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:
M. M. wniósł w dniu 21 września 2012 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania toczącego się przed Ministrem Transportu Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia [...] kwietnia 1966 r., nr [...] i decyzji ją poprzedzającej.
W skardze skarżący zarzucił organowi:
1) przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego polegające na:
a) nieuprawnionym rozszerzeniu kręgu stron w postępowaniu o stwierdzenie nieważności kwestionowanej decyzji na osoby, które nie mają przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., tj. na ponad 100 właścicieli lokali w budynku posadowionym na jednej z trzech działek wchodzących w skład gruntu dawnych właścicieli nieruchomości przy ul. [...] w Warszawie, a w konsekwencji podejmowanie działań, które nie są konieczne do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia, co powoduje, że postępowanie jest nadmiernie rozciągnięte w czasie i nadal w nieuzasadniony sposób się przedłuża (bez perspektywy na merytoryczne zakończenie sprawy w najbliższych latach), a tym samym naruszenie art. 35 w zw. z art. 12 k.p.a. wyrażających zasadę, że organ powinien działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Zdaniem skarżącego nawet gdyby przyjąć, że udział właścicieli lokali jest konieczny, przewlekłość postępowania wynika z faktu, że organ podjął pierwsze czynności procesowe w celu zidentyfikowania wspomnianych osób dopiero po upływie 7 lat od dnia złożenia wniosku wszczynającego postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji dekretowych i dopiero po zawiadomieniu wnioskodawcy na podstawie art. 10 k.p.a. o zebraniu w sprawie materiału dowodowego i możliwości wydania decyzji w sprawie. W tej sytuacji organ naruszył przepis art. 8 k.p.a. przez bezpodstawne rozszerzenie kręgu podmiotów mających przymiot strony o ponad 100 nowych osób po 7 latach od złożenia wniosku o załatwienie sprawy administracyjnej i po dniu wezwania następców prawnych dawnych właścicieli nieruchomości warszawskiej do zapoznania się z materiałem dowodowym w sprawie, podczas gdy żadna czynność organu nie zapowiadała, że organ przyjmie koncepcję znacznego rozszerzenia kręgu osób mających przymiot strony w postępowaniu w sytuacji, gdy organ przez okres siedmiu lat nie podjął żadnej czynności procesowej w celu zidentyfikowania tych osób (i ich adresów);