Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędziowie sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Wiesław Morys Protokolant Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 30 czerwca 2009 r. sygn. akt II SA/Ol 531/09 w sprawie ze skargi A.Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 30 czerwca 2009r. , sygn. akt II SA/Ol 531/09, oddalił skargę A. Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia (...) marca 2009r., nr (...), w przedmiocie przedłużenia zawieszenia w czynnościach służbowych.
Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Dyrektor Aresztu Śledczego w B. decyzją personalną z dnia (...) grudnia 2008r., nr (...), w oparciu o art. 31 ust.1 pkt.4 i ust.2 oraz art. 37 ust.2 i 3 oraz art. 120 ust.1 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej, przedłużył A. Z. zawieszenie w czynnościach służbowych na okres od 1 stycznia 2009r. do 31 stycznia 2009r. z jednoczesnym zawieszeniem od najbliższego terminu płatności, wypłaty 50% należnego uposażenia.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że A. Z. został zawieszony w czynnościach służbowych w dniu 21 listopada 2008r. ze względu na nie dostarczenie przez niego aktualnego zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Organ podniósł, że A. Z. do dnia 29 grudnia 2008r. nie dostarczył w/w zaświadczenia lekarskiego, po zakończonym długotrwałym zwolnieniu lekarskim, trwającym powyżej 30 dni, a tym samym nadal nie wykonał polecenia Dyrektora Aresztu Śledczego w B. z dnia (...) października 2008r., polegającego na poddaniu się badaniom kontrolnym w Zespole Medycyny Pracy w O. W ocenie Dyrektora Aresztu Śledczego w B. brak takiego aktualnego zaświadczenia lekarskiego powoduje zgodnie z art. 294 § 4 Kodeksu pracy niedopuszczenie funkcjonariusza do pełnienia służby, w związku z czym niezbędne było przedłużenie zawieszenia go w czynnościach służbowych.
A. Z. w piśmie z dnia 26 stycznia 2009r. zatytułowanym jako "zażalenie", wniósł o stwierdzenie nieważności w/w decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa i bez podstawy prawnej. Zarzucił także naruszenie przez organ I instancji art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 k.p.a. Podniósł też błędną interpretację art. 229 § 4 Kodeksu pracy z powodu wadliwie przyjętego przez organ stanu faktycznego, w którym to organ stwierdza, że skarżący nie posiada aktualnego zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Wskazał na nierozpoznanie przez organ istoty sprawy i przekroczenie zakresu kompetencji. Odwołujący podniósł, że posiada aktualne zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy z datą jego ważności do dnia 17 maja 2009r. Zaznaczył ponadto, że zgodnie z treścią art. 37 ust. 2 i 3 oraz art. 120 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej, organ nie miał podstaw faktycznych i prawnych do zawieszenia go w czynnościach służbowych i pomniejszenia należnego mu uposażenia. Odwołujący stwierdził, że treść art. 37 w/w ustawy w sposób precyzyjny i zrozumiały określa przyczyny i podstawy jego stosowania, z których wynika, że funkcjonariusza Służby Więziennej można zawiesić w czynnościach służbowych tylko i wyłącznie w przypadku tymczasowego aresztowania lub wszczęcia postępowania karnego w sprawie o przestępstwa nieumyślne lub ścigane z urzędu, a w przypadkach szczególnie uzasadnionych w trakcie trwania postępowania dyscyplinarnego wszczętego na skutek popełnionego przestępstwa lub wykroczenia, za które funkcjonariusz Służby Więziennej ponosi odpowiedzialność prawną. Odwołujący podniósł, że w stosunku do niego nie mają zastosowania przepisy Kodeksu pracy. Natomiast postępowanie dyscyplinarne, z powodu którego go zawieszono, zakończyło się jeszcze przed jego zawieszeniem. Odwołujący wskazał, że zaskarżona decyzja powinna określać merytoryczne powody jej wydania, a nie tylko przytaczać podstawy prawa do niej zastosowane oraz spełniać wymogi określone w art. 107 k.p.a.