Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie NSA Jerzy Stankowski (spr.) Marek Stojanowski Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 16 października 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2514/05 w sprawie ze skargi E. Z. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 2514/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. Z. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy decyzję własną z dnia [...], nr [...], o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia [...] października 1997 r., nr [...], wydanej w przedmiocie nałożenia kary za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia.
Pismem z dnia [...] czerwca 2005 r. E. Z. złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnego Dyrektora Dróg Publicznych z dnia [...] października 1997 r. podając, iż w konsekwencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 40, poz. 411 z 6 maja 1999 r.), odpadła podstawa prawna tej decyzji (§ 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r., (Dz. U. z 1996 Nr 123, poz. 578) i zaistniała przesłanka do jej unieważnienia w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Równocześnie skarżący podniósł, że nie wystąpiły nieodwracalne skutki prawne, które mogłyby uzasadniać odmowę stwierdzenia nieważności.
Decyzją z dnia [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, na podstawie art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.;dalej: k.p.a.), odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnego Dyrektora Dróg Publicznych z [...] października 1997 r. Stwierdził, iż uchylenie ex post przez Trybunał Konstytucyjny przepisu, na podstawie którego wydana była decyzja administracyjna, nie oznacza, iż wydano ją bez podstawy prawnej. Decyzja została bowiem wydana w oparciu o przepisy wówczas obowiązujące i nie było podstaw do stwierdzenia jej nieważności w trybie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Organ podał, że w sytuacji, gdy orzeczenie o niezgodności z Konstytucją przepisu, na podstawie którego wydana była decyzja, zostało ogłoszone po dacie jej wydania, stanowi to podstawę do wznowienia postępowania. Skarżący nie dochował miesięcznego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania (art. 145a § 2 k.p.a.). W ocenie organu, wobec uchybienia terminu, złożenie wniosku o stwierdzenie nieważności zmierzało do obejścia prawa. W konkluzji Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad stwierdził, iż poszczególne nadzwyczajne tryby wzruszenia decyzji nie mogą być stosowane zamiennie.
Pismem z dnia [...] września 2005 r. E. Z. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (błędnie nazywając go skargą), zarzucając naruszenie art. 190 ust. 4 Konstytucji oraz art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez przyjęcie, że skarżącemu przysługuje tylko uprawnienie do żądania wznowienia postępowania w trybie art. 145a § 2 k.p.a. Podał, że wskutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r., przepis § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1996 r. przestał obowiązywać od daty wejścia w życie Konstytucji (to jest od 17 października 1997 r.). W ocenie skarżącego, skoro decyzja o nałożeniu kary pieniężnej wydana została w dniu [...] października 1997 r., to w dacie jej wydania brak było podstawy prawnej do nałożenia kary. W związku z tym wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. był w pełni uzasadniony. E. Z. wskazał ponadto, iż zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji, od strony postępowania zależy w jakim trybie będzie realizować swoje uprawnienia zmierzające do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji, której podstawą jest przepis uznany za niekonstytucyjny.