Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia NSA Jolanta Sikorska sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak Protokolant sekretarz sądowy Olga Grzelak po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2016 r. sygn. akt II SAB/Wa 1011/15 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Prokuratora Rejonowego w M. w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 14 sierpnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 roku sygn. akt II SAB/Wa 1011/15 wydanym w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Prokuratora Rejonowego w M. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził, że bezczynność organu w przedmiocie rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia 14 sierpnia 2015 roku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (pkt 1). Natomiast w oparciu o art. 161 § 1 pkt 3 tej ustawy Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt 2).
Skargę kasacyjną od tego wyroku złożyło Stowarzyszenie [...], zaskarżając go w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach 1 i 2 sentencji, wnosząc o jego uchylenie w tym zakresie i rozpoznanie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności przez jego niewłaściwe zastosowanie poprzez nieuwzględnienie doniosłości konstytucyjnego prawa do informacji publicznej w wyniku czego uznano, że nieznajomość przepisów dotyczących tego prawa skutkująca niewłaściwą realizacją wniosku nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 149 § 1a p.p.s.a. poprzez uznanie, że nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa; art. 149 § 2 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie zasadności wymierzenia organowi grzywny oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie całego materiału zebranego w sprawie przez nierozważenie twierdzeń w nim zawartych, w szczególności pominięcie kwestii podnoszonych przez wnioskodawcę.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że nie sposób zgodzić się z Sądem I instancji, że błędne zinterpretowanie wniosku przez organ nie pozwala przypisać mu bezczynności z rażącym naruszeniem prawa. Podkreślono, że organ wykazał się nieznajomością przepisów o randze konstytucyjnej oraz przepisów długo już funkcjonującej w obrocie prawnym ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej. Zwrócono uwagę, że błędna interpretacja przedmiotowego zagadnienia przez organ nie mogła wynikać z zawiłości przepisów, bowiem zarówno ich treść, jak i ugruntowane orzecznictwo jednoznacznie przesądzają o tym, jak należało rozpoznać złożony w sprawie wniosek. W ocenie autora skargi kasacyjnej niezwykle ważne jest też to, że tych uchybień dopuścił się prokurator rejonowy, który kieruje jednostką odpowiedzialną za ściganie osób naruszających prawo oraz dba o przestrzeganie zasady praworządności. Zdaniem skarżącego kasacyjnie stowarzyszenia niesłuszne jest stwierdzenie Sądu I instancji, że wpływ na nieprawidłowe załatwienie wniosku miało jego niestaranne sformułowanie. Stowarzyszenie wskazało, że identyczny wniosek skierowało do wszystkich prokuratur rejonowych w kraju i tylko kilka miało problem z jego interpretacją. Co więcej, jeśli taki problem rzeczywiście by się pojawił, to organ powinien zwrócić się o doprecyzowanie złożonego wniosku, czego jednak nie uczynił. Ponadto w ocenie autora skargi kasacyjnej za obejście prawa trzeba uznać fakt, że organ, pomimo uznania zasadności skargi, nie uwzględnił jej na podstawie art. 54 § 3 p.p.s.a.