Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 1504/15 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku zwrotu bonifikaty z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności 1) uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie na rzecz A. K. kwotę 5.730 (słownie: pięć tysięcy siedemset trzydzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Wa 1504/15 oddalił skargę A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku zwrotu bonifikaty z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:
Decyzją z dnia [...] maja 2012 r., nr [...] Zarząd Dzielnicy Włochy m.st. Warszawy orzekł o odpłatnym przekształceniu przysługującego A. K. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w Warszawie przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr [...] z obrębu [...] w prawo własności, przy jednoczesnym udzieleniu bonifikaty za przekształcenie w wysokości 76%, tj. w kwocie 35.485,92 zł. Warunkiem przyznania bonifikaty, było zgodnie z uchwałą Rady m.st. Warszawy z 8 maja 2008 r. nr XXX/945/2008 (Dz. Urz. woj. mazow. Nr 79, poz. 2834), wykorzystanie nieruchomości wyłącznie na cel mieszkaniowy.
W związku z powzięciem informacji o prowadzonej od 1 lipca 2013 r. przez A. K. na powyższej nieruchomości działalności gospodarczej, Zarząd Dzielnicy Warszawa Włochy m.st. Warszawy wszczął postępowanie administracyjne w sprawie zwrotu ww. bonifikaty.
Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ decyzją z [...] marca 2015 r., nr [...] działając na podstawie art. 4 ust. 15 i 16 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz.U. z 2012 r., poz. 83 ze zm.), dalej powoływanej jako: "u.p.u.w.", art. 5 i 227 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.) oraz uchwały Rady m.st. Warszawy z dnia 8 maja 2008 r. nr XXX/945/2008, zobowiązał A. K. do uiszczenia kwoty 35.816,43 zł, tytułem zwrotu zwaloryzowanej kwoty bonifikaty udzielonej decyzją z [...] maja 2012 r. za przekształcenie prawa użytkowania wieczystego.
W motywach decyzji Zarząd Dzielnicy wskazywał, że podstawą żądania zwrotu bonifikaty jest okoliczność wykorzystania nieruchomości w okresie 5 lat od udzielenia bonifikaty nie tylko na cele mieszkaniowe, ale również do prowadzenia działalności gospodarczej związanej z oprogramowaniem. W związku zaś z podnoszoną przez stronę argumentacją o faktycznym niewykonywaniu na nieruchomości działalności gospodarczej, a to z uwagi na to że wykonuje ją w rzeczywistości w siedzibach swoich klientów, organ zauważał, że na gruncie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 ze zm.) odróżnić należy dwa pojęcia - miejsce świadczenia usług i miejsce wykonywania działalności, które nie są tożsame. W tej zaś sytuacji świadczenie usług w siedzibie klienta, nie wyklucza prowadzenia działalności gospodarczej pod adresem wskazywanym w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, jako miejsce tej działalności. Zwracał także uwagę na wynikające z art. 33 tej ustawy domniemanie zgodności z prawdą danych wpisanych do ww. ewidencji, których prawdziwości skądinąd strona nie kwestionowała. Za zbędne w tych okolicznościach uznawał zatem przeprowadzenie wnioskowanej wizji lokalnej nieruchomości, uznając że nie może się ona przyczynić do wyjaśnienia stanu, który jednoznacznie wynika z dokumentów i nie jest przez stronę kwestionowany.