Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha (spr.) Sędzia NSA Barbara Stukan-Pytlowany Sędzia del. WSA Ireneusz Fornalik Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 1 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 720/11 w sprawie ze skargi W. L. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary porządkowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od W. L. na rzecz Dyrektora Izby Celnej w T. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r. o sygn. I SA/Bd 720/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę [...] na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary porządkowej.
Sąd I instancji przyjął, że nałożenie kary porządkowej na [...] certyfikowanego rzeczoznawcy samochodowego było uzasadnione. Chodzi o odmowę złożenia pisemnych zeznań w charakterze świadka w zakresie wydanej wyceny nr [...] dnia [...] września 2008 r. oraz nr [...] z dnia [...] września 2008 r. w związku z prowadzonym postępowaniem podatkowym w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...], nr nadwozia [...], rok produkcji 2006. Podstawą nałożenia powyższej kary był art. 262 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (t.j. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).
W ocenie Sądu I instancji brak zastosowania się do warunków wezwania z dnia [...] listopada 2010 r. o wyjaśnienie stwierdzonych rozbieżności w dwóch wersjach wyceny spełnia przesłanki zawarte w powyższym przepisie. Wystosowane wezwanie zawierało wszelkie niezbędne elementy, o których mowa w art. 159 § 1 Ordynacji podatkowej. Oznacza to, że jasno określało treść żądania, wyznaczony termin i pouczenie o grożącej sankcji. Brak jakiejkolwiek odpowiedzi na to wezwanie słusznie oceniono jako bezzasadną odmowę złożenia wyjaśnień. Do organu należy wybór środka dowodowego niezbędnego dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy.
Powyższe powody przyczyniły się do oddalenia złożonej skargi.
Skargę kasacyjną na powyższy wyrok złożył [...]. Zarzucił naruszenie prawa materialnego i procesowego. Domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i wydania orzeczenia reformatoryjnego w trybie art. 188 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez uchylenie orzeczeń organów obu instancji albo przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i zasądzenia na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.
Powołując się na naruszenie prawa materialnego podał błędną wykładnię art. 262 § 1 pkt 2 w związku z art. 159 § 1 oraz art. 196 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej. Naruszenie zaś przepisów procesowych w zakresie istotnym i mającym wpływ na wynik sprawy. Chodzi o art. 3 § 1 i 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w związku z art. 262 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.
W uzasadnieniu podał, że nietrafne jest przyjęcie o możliwości ukarania świadka karą porządkową pomimo pozbawienia go należnych mu uprawnień. Chodzi o prawidłowe pouczenie o przysługujących prawach, jakim jest prawo do odmowy odpowiedzi na pytania w przypadkach prawem wskazanych. Wymienione one zostały w art. 196 § 1 Ordynacji podatkowej. Wydane postanowienie nie zawiera przesłanki określonej w art. 262 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, w związku z tym, że istnienie konieczność łącznego zastosowania pozostałych przepisów wymienionych w pkt 1. Sąd nie dostrzegł powyższej łączności ale także przesłanek zawartych w art. 159 i 196 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej. Skarżący już w zażaleniu podnosił nieprawidłowości merytoryczne i formalne. Sąd nie zajął się oceną gwarantowanych uprawnień dla świadka. Pominięto prawo odmowy do odpowiedzi na pytania, gdy odpowiedź ta mogłaby narazić świadka na odpowiedzialność karną. Brak dokonania ustalenia przyczyny do niezastosowania się do treści wezwania jest rażącym naruszeniem uprawnień świadka. Kontrola Sądu w tym zakresie stała się nieprawidłowa i narusza procedury demokratycznego porządku prawnego. Wymienione podstawy kasacyjne są uzasadnione i zasługują na uwzględnienie.