Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (spr.), Sędzia NSA (del.) Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych Z. M. - G. R. M. od wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 listopada 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1610/06, III SA/Wa 1611/06, III SA/Wa 1612/06, III SA/Wa 1613/06, III SA/Wa 1614/06, III SA/Wa 1615/06, III SA/Wa 1616/06, III SA/Wa 1617/06, III SA/Wa 1618/06, III SA/Wa 1619/06, III SA/Wa 1620/06, III SA/Wa 1621/06, III SA/Wa 1622/06, III SA/Wa 1623/06, III SA/Wa 1624/06, III SA/Wa 1625/06, III SA/Wa 1626/06, III SA/Wa 1627/06 w sprawie ze skarg Z. M. - G. R. M. na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 20 lutego 2006 r., nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących podatku akcyzowego za okres od marca do grudnia 2001 r. i od stycznia do sierpnia 2002 r. 1. oddala skargi kasacyjne, 2. zasądza od Z. M. na rzecz Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej łącznie kwotę 3240 zł (słownie: trzy tysiące dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonymi wyrokami z dnia 6 listopada 2006 r. o sygn. akt od III SA/Wa 1610/06 do III SA/Wa 1627/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargi Z. M., właściciela G. R. M. (dalej "skarżący", "podatnik") na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 20 lutego 2006 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczących podatku akcyzowego za okres od marca do grudnia 2001 r. i od stycznia do sierpnia 2002 r. Wyroki te zostały przez Z. M. zaskarżone skargami kasacyjnymi, zaś Naczelny Sąd Administracyjny postanowił połączyć sprawy podatnika do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzić je pod jednym numerem - I FSK 849/07.
Stan spraw przedstawiał się następująco.
Postępowanie w sprawach zostało zainicjowane pismami skarżącego z dnia 20 lipca 2004 r., w których zawarł wnioski o stwierdzenie nieważności ostatecznych decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w R. (dalej "Dyrektor UKS"), wydanych dnia 15 kwietnia 2003 r. w przedmiocie określenia wysokości podatku akcyzowego za miesiące od marca do grudnia 2001 r. i od stycznia do sierpnia 2002 r., jako podstawę prawną wskazując art. 247 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej "O.p.".
Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej (dalej "GIKS") decyzjami z dnia 20 lutego 2006 r., działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 O.p. oraz art. 26 ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o kontroli skarbowej", po rozpatrzeniu odwołań Z. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G. R. M., utrzymał w mocy swoje decyzje z dnia 15 marca 2005 r., odmawiające stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji Dyrektora UKS.
GIKS wskazał, że decyzje Dyrektora UKS z dnia 15 kwietnia 2003 r. wydane zostały po przeprowadzeniu kontroli skarbowej, w trakcie której ustalono, że skarżący w okresie od marca 2001 r. do sierpnia 2002 r. produkował wyroby o nazwie koncentrat oraz płyn do mycia szyb samochodowych i okiennych, których głównym składnikiem był zakupiony przez niego spirytus skażony. Skarżący nabywał spirytus na podstawie zamówień, potwierdzonych przez Urząd Kontroli Skarbowej u producentów podlegających szczególnemu nadzorowi podatkowemu (w cenie zawarty był podatek akcyzowy w wysokości 30 zł od 1 hl stuprocentowego spirytusu). Skarżący samodzielnie dokonał klasyfikacji produkowanych przez siebie wyrobów do symbolu SWW 1323 i nie opodatkowywał tych wyrobów podatkiem akcyzowym.
Z uwagi na wątpliwości co do prawidłowości zakwalifikowania produkowanych przez skarżącego wyrobów, Dyrektor UKS wystąpił do Urzędu Statystycznego w Rzeszowie o wydanie stosownej opinii. Po uzyskaniu tejże opinii, korzystnej dla skarżącego, postanowił wystąpić o zajęcie stanowiska w sprawie klasyfikacji produkowanych przez skarżącego wyrobów do Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie. Dyrektor UKS nabył bowiem wiedzę o tym, że Urząd Statystyczny w Łodzi w analogicznej sprawie zajął odmienne stanowisko od tego, które zaprezentował Urząd Statystyczny w Rzeszowie.