Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Sylwester Marciniak, po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 listopada 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 1778/15 w sprawie ze skargi G. W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 6 lipca 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wydania uwierzytelnionej kserokopii decyzji podatkowej 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 6 lipca 2015 r., nr [...], w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz G. W. 797 (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 1778/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej: sąd pierwszej instancji) oddalił skargę G. W. (dalej: skarżący) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. (dalej: organ odwoławczy) z dnia 6 lipca 2015 r. w przedmiocie odmowy wydania uwierzytelnionej kserokopii decyzji podatkowej.
1.2. W uzasadnieniu wyroku sąd wskazał, że istota sporu w sprawie koncentrowała się wokół tego, czy organy prawidłowo i zasadnie uniemożliwiły skarżącemu zapoznanie się z dokumentami z innego postępowania w postaci kserokopii decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w N. z dnia 18 kwietnia 2014 r., wydanej w zakresie podatku od towarów i usług za wrzesień 2012 r. wobec J. M., przez odmowę wydania kserokopii tej decyzji.
1.3. Zdaniem sądu organy słusznie odmówiły wglądu do wskazanego dokumentu z uwagi na istnienie interesu publicznego oznaczającego dobro innej osoby trzeciej. Przywołując art. 178 i art. 179 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej: o.p.) sąd podkreślił, że prawo wglądu do akt sprawy doznaje ograniczeń, w tym ze względu na "interes publiczny". Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego, zgodnie z którym w pojęciu tym mieści się również dobro osób trzecich niebędących stroną w toczącym się postępowaniu, jeśli takich osób dotyczą wyłączone z akt sprawy dokumenty, w szczególności gdy zawierają istotne informacje o tych podmiotach gospodarczych. Sąd wskazał, że w art. 179 § 1 o.p. chodzi o ograniczenie stronie postępowania podatkowego wglądu do dokumentów zawierających informacje chronione tajemnicą skarbową o innym podmiocie niż strona, czynny udział strony w postępowaniu podatkowym nie może bowiem umożliwiać dostępu do informacji o innym podatniku. W sytuacji, gdy organ podatkowy prowadzi postępowanie dotyczące kilku stron, powinien im udostępniać materiały dotyczące wspólnej dla nich sytuacji procesowej w granicach określonych przedmiotem orzekania oraz bez ograniczeń materiały dotyczące strony występującej z żądaniem ich udostępnienia; gdy natomiast zakres materiałów uzyskanych od różnych stron przekracza ramy wspólnego dla nich stanu faktycznego, to organ podatkowy ma obowiązek zachowania w tajemnicy danych, które nie są dla stron wspólne. Wniosek złożony w tej mierze podlega ocenie organów, które przy rozpatrywaniu winny mieć na względzie głównie to, że przedmiotowa norma jest wyrazem realizacji wielu zasad ogólnych postępowania, a w szczególności zasady czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania oraz jawności postępowania dla strony. Zdaniem sądu w niniejszej sprawie organ zasad tych nie naruszył wyłączając z akt sprawy sporny dokument i odmawiając wydania jego kserokopii z uwagi na interes publiczny. Skoro bowiem interesem publicznym w rozumieniu art. 179 o.p. jest dobro osób trzecich, których dotyczą wyłączone z akt sprawy dokumenty zawierające informacje chronione tajemnicą skarbową o innym podmiocie niż strona, tym samym prawidłowa jest odmowa wydania kserokopii decyzji takie właśnie dane zawierającej. W konsekwencji organ nie naruszył art. 179 w zw. z art. 178 o.p. Zdaniem sądu nie doszło też do naruszenia art. 217 w zw. z art. 292 o.p., gdyż wydane w sprawie postanowienia zawierają uzasadnienie faktyczne. Z tych względów sąd uznał, że skargę należało oddalić.