Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia NSA Hieronim Sęk (spr.), Sędzia WSA (del.) Joanna Tarno, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 241/14 w sprawie ze skargi K. M. A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 25 marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2009 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od K. M. A. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 2953 (słownie: dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Przedmiot skargi kasacyjnej
1.1. Dyrektor Izby Skarbowej w B. (dalej: Dyrektor IS) wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 25 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Bk 241/14. Sąd ten w wyniku skargi K.A. (dalej: Strona lub Skarżący) uchylił decyzję Dyrektora IS w B. z dnia 25 marca 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z dnia 25 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za poszczególne miesiące 2009 r.
2. Stan sprawy przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji
2.1. Podstawą wydania decyzją z dnia 25 listopada 2013 r. było ustalenie, że Strona: - nie ujawniła obrotu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie montażu w pomieszczeniach sprzętu nagłośnieniowego; - nie prowadziła ksiąg podatkowych, a podjęte przez nią działania zmierzały do ukrycia faktu prowadzenia działalności. W takich okolicznościach organ określił podstawę opodatkowania w drodze oszacowania na podstawie art. 23 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: O.p.). Wartość nie wykazanej sprzedaży usług ustalił w oparciu o wpływy środków pieniężnych na rachunki bankowe Skarżącego w postaci jego wpłat gotówkowych i przelewów od usługobiorców.
2.2. Dyrektor IS decyzją z dnia 25 marca 2014 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, wskazując, że: - w 2009 r. Skarżący posiadała rachunek bankowy w P., był współwłaścicielem wraz z żona rachunku w K. oraz pełnomocnikiem do rachunku bankowego matki w K., ten ostatni rachunek w rzeczywistości był jego, gdyż on nim dysponował; - analiza zapisów na tych rachunkach wykazała, że w 2009 r. dokonywał on wpłat gotówkowych, a na rachunek w P. wpłynęły także przelewy z Parafii w S. oraz z Parafii w T. (w łącznej kwocie 41.950 zł); - środki pieniężne wpłacone przez Skarżącego (łącznie 171.850 zł) pochodziły z działalności gospodarczej w zakresie montażu sprzętu nagłośnieniowego; - potwierdzały to zeznania księży, jak też charakter dokonywanych przez Stronę zakupów; - wobec tego, że Skarżący nie prowadził ksiąg podatkowych i nie przedstawił faktur dokumentujących wykonane usługi, a przedłożone przez świadków dowody wpłat i kosztorysy nie dały pełnego obrazu co do rozmiarów wykonywanych usług, prawidłowo organ pierwszej instancji uznał, że określenie podstawy opodatkowania było możliwe jedynie w drodze oszacowania; - zasadne było również dokonanie szacowania stosownie do art. 23 § 4 O.p., tj. w inny sposób, przez ustalenia obrotu według ww. wpływów środków na rachunki, z jednoczesnym pominięciem wpłat dokonywanych przez żonę Skarżącego i wpłat gotówkowych, przy których nie był imiennie wskazany wpłacający; - w celu wyeliminowania dublowania się wpłat nie wzięto pod uwagę kwot 26 tys. zł i 8 tys. zł wpłaconych na rachunek w Banku Z., gdyż pochodziła ona z wpłat uwzględnionych już na rachunku w P.
W ocenie Dyrektora IS nie znalazły oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym tłumaczenia Skarżącego, że: - środki pieniężne, które wpłacał na rachunki bankowe pochodziły ze zbierania runa leśnego i polnego oraz z wynagrodzenia za pracę jego żony; - w ramach podziału majątku wspólnego uzyskał od byłej żony spłatę w kwocie 147.000 zł; kwota zaś owej spłaty, która faktycznie miała miejsce w innej wysokości nie była brana do ustalenia obrotu.