Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA (del.) Joanna Tarno, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lipca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 263/14 w sprawie ze skargi O. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty oraz wypłaty oprocentowania od nadpłat w podatku od towarów i usług za okresy od grudnia 2006 r. do listopada 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz O. S.A. z siedzibą w W. kwotę 5400 (słownie: pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 15 lipca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 263/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi O. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 22 listopada 2013 r. w przedmiocie odmowy zwrotu nadpłaty oraz wypłaty oprocentowania od nadpłaty w podatku od towarów i usług za okresy od grudnia 2006 r. do listopada 2007 r., uchylił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że nie może być wykonana w całości.
2. Uzasadniając wyrok, WSA wskazał, że Spółka złożyła wniosek o zwrot nadpłaty w podatku od towarów i usług za okresy od grudnia 2006 r. do listopada 2007 r. wraz z oprocentowaniem. Spółka wniosła o potraktowanie korekt deklaracji VAT za okresy wskazane wyżej złożonych wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku VAT z 18 grudnia 2012 r. jako korekt, o których mowa w art. 74 pkt 1 Ordynacji podatkowej. We wniosku podała, że w ramach prowadzonej działalności leasingowej, w okresach objętych wnioskiem oferowała klientom usługę ubezpieczenia i pokrywała koszty związane z zawarciem umowy ubezpieczenia przedmiotu leasingu, a następnie obciążała tymi kosztami leasingobiorców, traktując takie obciążenie jako wynagrodzenie odrębne od usług leasingu i uznając je za czynności zwolnione z podatku VAT.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. decyzją z 16 kwietnia 2013 r. odmówił Spółce wypłaty oprocentowania oraz odmówił zwrotu nadpłaty w łącznej kwocie 356 991,00zł. Organ ten uznał, że Spółka bezpodstawnie powołała się na art. 74 Ordynacji podatkowej, gdyż złożyła korekty deklaracji 18 grudnia 2012 r., a wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ( dalej TSUE ) w sprawie C-224/11 został wydany 17 stycznia 2013 r. Nie mógł on więc być podstawą złożenia przedmiotowych korekt. W wyroku tym TSUE nie stwierdził niezgodności przepisów krajowych z przepisami wspólnotowymi. Wyrok ten dotyczył jedynie wątpliwości interpretacyjnych, nie skutkował koniecznością zmiany przepisów krajowych, co za tym idzie, nie został spełniony warunek z art. 74 Ordynacji podatkowej. Żądanie wypłaty oprocentowania na podstawie art. 78 § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej również nie znajdowało uzasadnienia.
Dyrektor Izby Skarbowej w W. w związku z odwołaniem Spółki decyzją z 22 listopada 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej u.p.t.u.) nie stanowi nadpłaty w rozumieniu art. 72 Ordynacji podatkowej. Sama konstrukcja podatku od towarów i usług polega bowiem na odliczeniu podatku naliczonego od podatku należnego. Nie można zatem przyjąć, że różnica ta stanowi podatek nadpłacony lub nienależnie zapłacony w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Podobnie kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy wykazana w deklaracji VAT-7 nie stanowi nadpłaty w świetle definicji zawartej w art. 72 Ordynacji podatkowej.