1. W załączniku do protokołu skarżący ma prawo przytaczać nowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych. Nie jest natomiast dopuszczalne formułowanie w takim piśmie nowych podstaw kasacyjnych, których wcześniej nie powołano w skardze kasacyjnej.
2. Odmienna od stanowiska strony ocena stanu faktycznego, dokonana przez organ orzekający w postępowaniu zwykłym, co do możliwości zaliczenia określonych wydatków podatnika do kosztów uzyskania przychodów, jak również, co do okoliczności, czy strona wykonywała, wynikające z literalnego brzmienia umowy zawartej z kontrahentem usługi serwisowania, czy też takich usług nie wykonywała, nawet gdyby została przeprowadzona z błędami w postępowaniu zwykłym w pierwszej instancji, nie kwalifikuje się do rozpatrywania w kategoriach rażącego naruszenia prawa, czy też działania bez podstawy prawnej.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek (spr.) Sędziowie sędzia NSA Artur Mudrecki sędzia NSA Zofia Przegalińska Protokolant Agnieszka Szarc vel Szic po rozpoznaniu w dniu 19 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "D." spółka z o.o. w K. /poprzednio pod firmą "P." spółka z o.o./ od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 2100/05 w sprawie ze skargi "D." spółka z o.o. w K. /poprzednio pod firmą "P." spółka z o.o./ na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 23 maja 2005 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności dwunastu decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną 2) zasądza od "D." spółka z o.o. w K. na rzecz Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej kwotę 180 zł /słownie: sto osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Przedmiotem skargi kasacyjnej "D." spółka z o.o. w K. /poprzednio pod firmą "P." spółka z o.o./ jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 dnia października 2005 r., III SA/Wa 2100/05. W orzeczeniu tym, wydanym na podstawie art. 152 /taki przepis powołano jako podstawę wyroku w jego uzasadnieniu - dopisek NSA/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.", Sąd oddalił skargę tej spółki na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 28 lutego 2005 r., w której ten organ utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 28 lutego 2005 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności dwunastu decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia 14 sierpnia 2003 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2001 r.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił stan sprawy.
Podał, że spółka wniosła odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia 14 sierpnia 2003 r. po terminie oraz że Dyrektor Izby Skarbowej w S. postanowieniem z dnia 27 września 2003 r. odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołań, a następnie postanowieniami z dnia 30 września 2003 r. pozostawił odwołania bez rozpatrzenia. Spowodowało to, że orzeczenia organu pierwszej instancji stały się ostateczne.
W tym stanie rzeczy strona złożyła dnia 29 października 2004 r. do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej wniosek o stwierdzenie nieważności wymienionych wyżej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S., zarzucając im rażące naruszenie prawa materialnego i procesowego, a także wydanie bez podstawy prawnej. Zakwestionowała przyjęty w tych orzeczeniach sposób rozliczania kosztów podróży służbowych, podnosząc że obowiązujące w 2001 r. przepisy nie nakładały na nią obowiązku dokumentowania delegacji pracowników poprzez wystawianie poleceń wyjazdu w formie pisemnej. Ponadto wywodziła, że organ kontroli skarbowej błędnie przyjął, iż w okresie od kwietnia do grudnia 2001 r. wystąpiła u niej sprzedaż usług, powodujących konieczność wystawiania faktury VAT. Podkreślała, że w postępowaniu zakończonym wydaniem kwestionowanych decyzji nie zbadano rzetelnie stanu faktycznego przyjmując na podstawie "martwego" zapisu umowy o współpracy handlowej z dnia 1 lutego 2001 r., że były wykonywane usługi w ramach tzw. serwisowania sklepów, podczas gdy takie czynności nie były prowadzone.
W wyniku rozpatrzenia tego wniosku Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej uznał, że nie zachodzą przesłanki uzasadniające jego uwzględnienie.
Z ustaleń przeprowadzonej kontroli skarbowej wynikało bowiem, że Spółka w miesiącach od stycznia do grudnia 2001 r. odliczyła, niezgodnie z postanowieniami art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "ustawą o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym", podatek naliczony dotyczący wydatków poniesionych w związku z delegacjami jej pracowników przebywających poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy. Wydatki te nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 2000 nr 54 poz., 654 ze zm./, zwanej dalej w skrócie "ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych". Spółka nie wykazała bowiem, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, związku tych wydatków z uzyskanym przychodem.