1. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców /Dz.U. nr 155 poz. 1287/ restrukturyzacji podlegały znane na dzień 30 czerwca 2002 r. zaległości w podatkach /stanowiących dochód budżetu państwa/, a na podstawie art. 9 pkt 1 tej ustawy do restrukturyzacji należności wymienionych w jej art. 6 ust. 1 pkt 1 /podatkowych/ zastosowanie miały odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej.
Zaległość podatkowa, w rozumieniu art. 51 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ to podatek nie zapłacony w terminie płatności. Restrukturyzacją mógł być objęty taki podatek, którego termin płatności upłynął najpóźniej 29 czerwca 2002 r., i który w dniu 30 czerwca tego roku /i aż do daty wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego/ stanowił zaległość podatkową /nie został zapłacony/.
2. Zobowiązania w podatku od towarów i usług zrealizowane były /i są/ w drodze "samoopodatkowania" /art. 21 par. 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 i art. 26 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, natomiast "dodatkowe zobowiązania" powstawały z momentem doręczenia decyzji je ustalającej /art. 21 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 27 ust. 5, 6, 8 ustawy o VAT/. Te dodatkowe zobowiązania były konsekwencjami określonych nieprawidłowości popełnionych przez podatnika. Nie można domniemywać, że racjonalny ustawodawca, wprowadzając sankcje zakładał, że podatnicy - co do zasady - będą deklarować równocześnie zobowiązania podatkowe w nieprawidłowej wysokości i wynikające stąd sankcje tj. że zobowiązanie do zapłaty w określonym momencie, "sankcyjnego" dodatkowego zobowiązania podatkowego powstanie z mocy prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "M." Spółka z o.o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 stycznia 2004 r. I SA/Lu 404/03 w sprawie ze skargi "M." Spółka z o.o. w K. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 23 czerwca 2003 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie restrukturyzacji - oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z 23 stycznia 2004 r. I SA/Lu 404/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę spółki z o.o. M. z siedzibą w K. na decyzję Izby Skarbowej w L. z 23 czerwca 2003 r. umarzającą postępowanie w sprawie restrukturyzacji należności podatkowych.
Z uzasadnienia wyroku wynikało, że dodatkowe zobowiązanie w podatku od towarów i usług za 2000 r., w kwocie 71.753,70 zł stało się wymagalne 25 sierpnia 2002 r. tj. po upływie 14 dni od dnia doręczenia spółce decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania. Nie mogło zatem być, po myśli art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców, przedmiotem restrukturyzacji. Dlatego postępowanie w tej sprawie wszczęte wnioskiem z 15 listopada 2002 r zostało zasadnie umorzone jako bezprzedmiotowe /art. 208 Ordynacji podatkowej/. Zobowiązanie podatkowe z tytułu dodatkowego zobowiązania w podatku od towarów i usług powstaje w sposób określony w art. 21 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej tj. z dniem doręczenia decyzji ustalającej to zobowiązanie. Zaległością podatkową staje się po bezskutecznym upływie 14 dniowego terminu płatności.
Decyzja wymiarowa Drugiego Urzędu Skarbowego w L. z 5 sierpnia 2002 r. została Spółce - podatniczce doręczona 12 sierpnia 2002 r. Nie można zatem było przyjąć, że zaległość podatkowa była znana organowi restrukturyzacyjnemu 30 czerwca 2002 r.
W skardze kasacyjnej M. spółka z o.o. wniosła o uchylenie wskazanego wyroku w opisanej części jako wydanego z naruszeniem:
- prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 2 pkt 3 i art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców /Dz.U. nr 155 poz. 1287/ i przyjęcie, że dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług - kwotowo wyliczone w protokole kontroli przez organ restrukturyzacyjny przed dniem 30 czerwca 2002 r. nie stanowiło należności /zaległości/ znanych w rozumieniu powołanych przepisów;
- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym polegające na oddaleniu skargi na decyzję administracyjną naruszającą wskazane przepisy prawa materialnego.
W konkluzji autor skargi wniósł o uchylenie wyroku w części oddalającej skargę na decyzję Izby Skarbowej w L. z 23 czerwca 2003 r. w zakresie umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego co do kwoty dodatkowego zobowiązania podatkowego za miesiące od czerwca do sierpnia 2001 r. w sumie 71.735,70 zł i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, ewentualnie o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku w opisanej części i o orzeczenia co do istoty sprawy, tj. uchylenie zaskarżonych decyzji organów podatkowych, a także o:
- zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego i sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.