Jeśli firma zapłaciła podatek dochodowy w państwie, z którym Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to nie może potrącić sobie tego wydatku od CIT, który musi odprowadzić w Polsce. Nie ma przy tym znaczenia, czy wydatek ów nazwie podatkiem, opłatą czy jakkolwiek inaczej.
Naczelny Sąd Administracyjny na rozprawie w Izbie Finansowej rozpoznawał sprawę ze skargi kasacyjnej P. Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2004 r. III SA 731/02 w sprawie ze skargi P. Spółki z o.o. w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 13 lutego 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. - oddala skargę kasacyjną, (...).
Decyzją z dnia 13 lutego 2002 r. Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej, określającą P. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy 1999, zaległość w tym podatku oraz odsetki za zwłokę. Organy podatkowe stwierdziły zawyżenie kosztów uzyskania przychodów, m.in. poprzez zaliczenie do nich różnicy między podatkiem dochodowym faktycznie zapłaconym w Libii a maksymalną kwotą podatku do odliczenia na podstawie z art. 20 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Organy podatkowe ustaliły, iż skarżąca spółka osiągnęła dochody z działalności prowadzonej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym na terenie Libii. Polska nie zawarła z Libią umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Dochody osiągnięte w tym kraju podatniczka winna zatem połączyć z dochodami osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Od podatku obliczonego od tej sumy dochodów odliczyć mogła kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie, ale kwota odliczenia nie mogła przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem obliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie. Stawka podatku dochodowego w Libii przekracza stawkę podatku w Polsce. Spółka nie mogła jednak zaliczyć różnicy podatku do kosztów uzyskania przychodu, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodu nie uważa się podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach. Izba Skarbowa nie podzieliła przy tym argumentacji podatniczki, iż powołany wyżej art. 16 ust. 1 pkt 15 dotyczy tylko podatków dochodowych płaconych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Definicja podatku, podana w art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie może mieć w tym przypadku zastosowania, gdyż przedmiotowa sprawa dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych, który jest regulowany przepisami odrębnej ustawy.
W skardze na powyższą decyzję strona zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 16 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 6 ustawy Ordynacja podatkowa i przyjęcie, że podatki płacone przez skarżącą w Libii nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Podniosła, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia podatek dochodowy. Należy zatem w takiej sytuacji definiować pojęcie podatku poprzez odwołanie się do przepisów Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 6 Ordynacji podatkowej podatek to publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu, gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Podatki płacone w Libii nie są zatem podatkiem w rozumieniu Ordynacji podatkowej. Odrzucając interpretację dokonaną przez stronę Izba Skarbowa dokonała niedopuszczalnej wykładni prawa, pozostającej w sprzeczności z innymi przepisami obowiązującego prawa.